Wanneer we de persmap doorlezen, valt op dat Opel verdacht weinig tamtam maakt rond de kwaliteiten van het rijwielgedeelte. Vanuit de wetenschap dat het wegsnijden van verbloemingen een constante is in dit metier, en aangezien de Duitsers zich bij deze Adam nadrukkelijk concentreren op de hippe aankleedmogelijkheden, doet dat weinig goeds verhopen. En als dit vermoeden klopt, heeft de Adam een probleem. Want laat deze rubriek nu net ons meest doorwegende item in de eindscore zijn.
Opel's kleinste staat op een evolutie van het Corsa platform, een erg conventioneel onderstel met een vervormbare dwarstraverse op de achteras en een voortrein met McPhersons. Dat bij deze Adam met een quasi vierkante voetafdruk door het leven moet. Nu kan je daar als autobouwer twee kanten mee uit: haal alle instelbouten strak aan, en je krijgt een snedig, maar door een gebrek aan demping van comfort gespeende vierwieler. Het soort wagen dat mensen jong van lijf en/of geest hoort aan te trekken, maar ook lijkt gesubsidieerd te zijn door de vereniging der chiropractors. Vice versa levert een zompig en ergerlijk stuurgedrag op wanneer je de limieten opzoekt. Het strekt Opel tot eer dat het in geen van beide extremen is vervallen; wat niet hetzelfde betekent als besluiteloosheid trouwens. De Adam blijft immers verrassend comfortabel op een gehavende ondergrond, getuigt van een behoorlijke stabiliteit op de autosnelweg en is gezegend met een best wel onderhoudend stuurgedrag, ofschoon de elektrische stuurbekrachtiging ook hier weer weinig tot geen gevoel doorseint naar de bestuurder. Voor een stadswagen is dit resultaat voor ons alvast méér dan voldoende.
Als we onder de kap kijken, klinken onze lofzangen iets minder van passie doordrongen. Opel bereidt een 1-liter driecilinder benzine met turbo voor die zichzelf zal paren aan een handbediende zesbak en minder dan 100gr/km aan CO2 de lucht in zal blazen. Maar voorlopig is dat nog toekomstmuziek en wordt de aandrijving uitsluitend voorzien door atmosferische viercilinders, uitsluitend op benzine in combinatie met een vijfbak. Het twaalfhonderdje van dienst levert een magere 70pk en staat garant voor een honderdspurt in net geen 15 seconden. Wat er in de praktijk op neerkomt dat je in een poging om toch wat animo in de rijbeleving te brengen, nooit het opgegeven gemiddeld verbruik van 5,0l/100km (118g CO2/km) kan halen. Wij bleven er alvast een kleine twee liter boven.
