Instappen vereist dat je je eerst over de chassiskoker werkt. Iets wat we niet zo'n probleem vinden, maar het vereist natuurlijk wel meer lenigheid dan wanneer je je bips in een SUV parkeert. Dat spreekt voor zich. Bij het in- of uitstappen schuift de zetel achteruit, maar een geheugenfunctie heeft het ding niet en dat is best een gemis. Vooral omdat de elektromotor z'n tijd neemt om je weer dichter tegen het stuurwiel te schuiven.

De voetafdruk van de 12C Spider is breed, maar er gaan nogal wat centimeters verloren aan de wulpse rondingen van het koetswerk. Daardoor is het binnenin best smal. En je merkt daar zo goed als niets van. De Britten springen immers slim om met de beschikbare plaats. De briljant zittende kuipjes zijn smal en hetzelfde moeten we concluderen bij het bekijken van de middentunnel. Daardoor is er best veel ruimte voor de inzittenden. Bergvakken zijn dan weer een zeldzaamheid.

De bediening kent zowel positieve als wat minder enthousiasmerende trekken. Bij die laatste categorie rekenen we het navigatiesysteem, dat traag werkt, vooral bij de invoer en dan bovendien nog erg summier informatie verschaft, terwijl het toch € 6.370 kost. Wat dan weer wel aanspreekt zijn de selectieschakelaars op de middentunnel. Dat je motorsturing, ophanging en zelfs de uitlaatlijn kan sturen, lijkt tegenwoordig logisch, maar je verliest jezelf vaak in onoverzichtelijke menu's. Niet hier.

Met twee deskundig gepositioneerde pedalen en vooral een uitgebreid verstelbaar stuurwiel, is een goede rijhouding geen zorg. En gek genoeg is zichtbaarheid rondom dat ook niet. De McLaren wekt geen claustrofobie op, heeft een bruikbare achterruit (wat niet vanzelfsprekend is in dit segment) en omdat je door de voorruit ook de bollingen van de wielkasten ziet, blijft een visbokaal-sensatie je bespaart. Wil je de McLaren fijn positioneren, dan zijn parkeersensoren natuurlijk geen slecht idee. De kont laat zich maar moeilijk peilen, al doet dat weinig aan het uitstekend rapport van de 12C.