Natuurlijk is ook de Beetle een deskundig gecamoufleerde Golf. En terwijl VW u en ons steevast probeert de overtuigen van het unieke karakter van elke incarnatie van het onderstel - dat is dus alles van een Seat Leon tot een Audi TT - kan je niet anders dan stellen dat ze allemaal erg gelijkaardig rijden. Dat betekent dat elke stuurbeweging op mild onderstuur wordt onthaald (dat de elektronica er dan weer probeert uit te filteren) en dat de ophanging sinds deze generatie z'n halfzachte attitude heeft geruild voor een erg goed beheerste wieluit- en inslag. De Beetle gedraagt zich dus efficiënt en laat ondanks de afwezigheid van een verstevigend dak alleen op echt slecht wegdek de immer aanwezige trillingen aanzwellen tot een voor de inzittenden merkbaar niveau. Het is nooit storend, wat van de flink uit de kluiten gewassen draaicirkel overigens niet kan gezegd worden.

Erg vaak moeten we concluderen dat de topmotor het moeilijk heeft om z'n meerprijs te verantwoorden, terwijl de instapversies vaak met gemak een goede verhouding tussen prijs en rijpret op laten tekenen. Niet zo bij deze Beetle, waar de dieselrijder er absoluut goed aan doet door te sparen voor de tweeliter. De zestienhonderd van VW is niet zoetgevoisd, bij lage toeren niet erg soepel, hoog in de toeren niet erg krachtig en ook de ophanging overtuigd niet. De tweeliter schrijft echter een ander verhaal, want die motor klinkt romiger en beschikt duidelijk over meer reserve. We beschouwen de Beetle Cabrio niet als een scheurijzer, maar zelfs als je het rustig aan doet, is het een wereld van verschil. Op papier verbruik je natuurlijk wel wat meer, maar in de praktijk maakt het dan weer nauwelijks verschil uit. En de eenheid wordt gepaard aan een erg correct schakelende zesbak.