Terwijl je aan de buitenzijde erg moet zoeken om een verklaring voor de best wel scherpe prijszetting van de Rexton W te vinden, verloopt de speurtocht binnenin een stuk eenvoudiger. Ook wiens achternaam niet ‘Holmes' is, heeft in de gaten dat er concessies moesten worden gedaan op vlak van materiaalkeuze en assemblagekwaliteit. Alle kunststoffen zijn hard en de tellerpartij is niet meteen in het modernisme gesopt. Een kleurenscherm hoort evenmin tot de mogelijkheden. En daar komt dan nog bij dat de instelmogelijkheden van het stuurwiel ook best beperkt zijn.

Dat gezegd zijnde - aan het plaatsaanbod of het zitcomfort mankeert dan weer niets. Natuurlijk is er fijner leder en zijn er zetels die meer steun bieden, maar er is evenmin iets mis mee. Het zitcomfort is zelfs erg behoorlijk. Ook achteraan overigens, waar je eveneens flink wat centimeters toegewezen krijgt.

De klimbeurt naar de derde zitrij is dan weer wat meer uitdagend, net als bij alle concurrenten die twee personen in de koffer huisvesten. In tegenstelling tot wat je verwacht, kan je er overigens (net) je voeten kwijt onder de tweede achterbank en is er voor niet al te grote mensen ook voldoende knieruimte. De hoofdruimte valt eveneens mee, al was het maar omdat de bank een relatief schuine rugleuning heeft.

Veel koffer blijft er in die configuratie niet meer over, en de laaddrempel is ronduit hoog. Exacte volumes moeten we je schuldig blijven maar meer dan een paar sporttassen slikt de Rexton voor zeven niet. En dat terwijl een exemplaar met vijf man aan boord met gemak bagage voor alle inzittenden slikt.