Deze Grantour is uitgerust met dezelfde 90pk sterke dieselmotor, die ook de spits afbeet bij de test van de vijfdeurs. Een erg aangename motor, met een degelijk koppelverloop die gepaard wordt aan een versnellingsbak die weliswaar ook een zesde verhouding kan verdragen, maar waarvan het schakelgedrag niets te wensen overlaat. Wat de berline dan wel weer parten speelt, is de uitgesproken rigide afstelling van het onderstel. Alsof het sportief is om elke oneffenheid in het wegdek aan de tussenwervelschijven van de inzittenden op te dringen. En de break, helaas, heeft achteraan nog 10% stijvere veren en vooraan een dikkere stabilisatorstang. Zelfs met goed steunend meubilair - en dat is er - blijft het comfort daardoor ver uit de buurt van wat een gezinswagen zou moeten bieden. En dat terwijl de Clio historisch gezien altijd met zo'n aangenaam compromis tussen beide kon uitpakken.

Het extra plaatwerk en glas van de break weegt 56kg. Dat betekent dat de rijklare versie toch nog uitpakt met een behoorlijk afgetraind gewicht van net geen 1,2 ton. Daardoor kan je met 90 dieselpaardjes een acceptabele sprinttijd van 11,6 tellen en een top van 178km/u neerzetten. Dat laatste is overigens vooral te danken aan de lange vijfde, die de maximale koppelwaarde van 220Nm ten volle benut om wat minder toeren te draaien en op die manier het verbruik te beperken. Het lukt aardig want op papier vraagt de gemengde cyclus slechts 3,4l//100km of amper 90gr/CO2/km. Tijdens de testrit klokten we een beheerst gereden segment zelfs nog een deciliter lager af, en dat gebeurt toch zelden.

De stuurbekrachtiging is wel van het elektromechanische type, met een behoorlijke afstelling, maar wie gewend is om voor de grip van de voortrein af te gaan op het gevoel in z'n meest gevoelige ledematen, mag zichzelf gaan herscholen. Natuurlijk argumenteert Renault dat stuurgevoel bij een gezinswagen geen prioriteit is, maar een onderstel waarvan je tanden op elkaar klapperen is dat ook niet. Toch?