Het binnenruim van de DS3 kwam reeds uitgebreid in de Auto55-testrubriek aan bod. We kunnen dus wel even herhalen dat het design weliswaar druk is, maar tegelijk ook kan charmeren en dat je van grote ergonomische teleurstellingen bespaart blijft. Tezelfdertijd is het meer opportuun om ons te focussen op de verschillen tussen de dakloze versie en de edities die tot nog toe door het merk werden geleverd. Voor de bestuurder zijn die alvast erg beperkt. De zithouding is nog steeds uitstekend, mede dankzij een stuurwiel dat zich in hoogte en diepte laat verstellen.

Op de achterbank wordt het verhaal evenwel anders geschreven. De DS3 wordt nog steeds gehomologeerd voor vijf inzittenden, wat hem in z'n segment ten minste één bonusplaats oplevert. Er evenwel van uitgaan dat die plaatsen volwaardig zijn, zou fout zijn. De knieruimte is net als in de DS3 wat krap, maar perfect te vergeven. Dat is een gevolg van de afmetingen. De hoofdruimte is echter wel een stuk krapper geworden. Vooral doordat aan de buitenzijde dikke balken zijn ingewerkt waarin de schuifrails van het canvas dak huizen. Het kost onvermijdelijk enkele cruciale centimeters. Wie groot is, doet er dus best aan alles even op voorhand te passen.

De koffer is 245l groot. Dat is een record in z'n categorie al zal je hem natuurlijk niet verwarren met een verhuiswagen. En de 60/40 neerklapbare achterbank is ook gebleven. Dat klinkt allemaal praktischer dan het is, want de doorlaadopening wordt beperkt door een (broodnodige) extra verstevigingsbalk aan de bovenzijde. En de kofferklep blijft bij het openen dan wel handig dicht tegen de koets doch de opening is ronduit krap. Een goed gevulde rugzak gaat er met moeite door. En als je de koffer wil openen met het dak helemaal open, moet je even wachten tot de ruit weer elektrisch op z'n plaats is geschoven. Dat gedoe met die achterruit blijft maar nadelen opleveren...