Onder de hoge, voetgangervriendelijke motorkap van deze Sandero, zit een 0,9l grote driecilinder turbomotor. Een centrale die je op het eerste zicht niet verwacht in deze Dacia omdat hij nog erg fris in. Maar Dacia wil niet al te rigide vasthouden aan de formule met beproefde technologie. Hier zijn er voldoende voordelen om ervan af te wijken. Het piepkleine motortje zorgt er immers voor dat het totaalgewicht beperkt blijft tot 1.037kg, terwijl hij toch 90pk en 135Nm levert. En op zo'n wolkje turbodruk kan je je zelfs met niet meer dan 5 versnellingen enige schakelluiheid permitteren. 80% van de beschikbare trekkracht is er immers al vanaf 1.500t/min.

Op papier is het verbruik ook best te pruimen. Je komt met 5 liter exact 100km ver, wat zich laat vertalen naar een CO2-afgifte van 116gr/km. Je krijgt er een sprinttijd van 11,1 seconde en 175km/u top voor in de plaats. Geen van beide vertelt je met welke werkijver en gemak de driepitter z'n taak aanvat. Zonder er ooit een sprinter van te maken, is er ruim voldoende reserve voor dagelijks gebruik. We zijn zelfs geneigd het blokje een heuse verrassing te noemen.

Over het onderstel van de Sandero, dat weliswaar geen toonbeeld is van sofisticatie, werd wat strakker dan voorheen, maar kan zich nog steeds veel verdraagzaamheid permitteren ten opzichte van putten en bulten. Het is comfort zoals we dat van vroeger nog kennen. En eigenlijk is ook de hydraulische stuurbekrachtiging voor een nieuwe auto inmiddels een uitzondering. Maar ook daar geen slecht woord over. Terwijl zelfs dure nieuwe wagens kampen met een gebrek aan stuurgevoel en een gebrekkige centreerfunctie, is op deze Sandero helemaal niets aan te merken.