We verwezen al in de inleiding naar onze eerdere ervaring met de 1.0l driecilinder turbomotor. Die verraste ons in de Focus en B-Max al met z'n werkijver, prettige karakter en beheerste drinkgewoonten. En op papier is het plaatje hier weer net zo smakelijk. 170Nm trekkracht en 125pk (tijdelijk zelfs 200Nm, voor maximaal 30 seconden in derde, vierde en vijfde versnelling) moeten immers nauwelijks 1,1 ton meezeulen. Het verbruiksgemiddelde van amper 4,3l/100km (of slechts 99gr/km CO2-afgifte) suggereert dat het blokje daar weinig moeite mee heeft. En een sprinttijd van 9,4 tellen is binnen z'n segment ook best aardig.

Om het verbruik zo laag te krijgen, opteerde Ford naast een slimme alternator en een start/stop-installatie wel voor erg grote overbrengingsverhoudingen. Die drukken het motortoerental. Dat levert met het nodige geduld wel de hoge topsnelheid van 196km/u op, maar het maakt het geheel ook wat lomer. Beperk je je tot een legale autostradesnelheid, dan komt de naald met moeite boven 2.500 omwentelingen. Maar in tussensprintjes betaal je daarvoor het gelag. De driepitter komt daardoor minder sprankelend voor de dag als in pakweg de B-Max. Ons verwachtingspatroon lag net iets hoger.

Het onderstel onderging geen wijzigingen, maar is nog steeds in staat de vergelijking met de concurrentie te doorstaan. De afstelling is weliswaar sportief, maar het compromis met comfort is verteerbaar. Een balans die maar weinig concurrenten weten te vinden. De elektrische stuurinrichting zorgt voor een paar grammen reductie in CO2-uitstoot maar is voor wie hunkert naar stuurpret en rijsensatie nog steeds geen cadeau.