Mitsubishi opteert voor een verfijning van de aandrijflijn ten opzichte van z'n voorganger. Dat betekent dat het zelfdragende koetswerk nog steeds een McPherson voorophanging krijgt en achteraan wordt gecombineerd met een multilink-systeem. Dat is wat lichter, heeft nieuwe geleidingsarmen en vertoont een groter passief meestuureffect dan voorheen, terwijl in de veer/demper/stabilisatorstangcombinatie werd geopteerd voor een afstelling die wat meer nadruk legt op comfort. Je wordt voor die keuze bestraft in snel genomen bochten met wat meer rolneigingen. Bij dit type auto's kun je dat overigens bezwaarlijk een gebrek noemen. De filtering van kleine oneffenheden is bovengemiddeld goed en ook als het op putten en bulten aankomt is het al een tijd geleden dat we door een auto in dit segment nog zo verwend zijn. En omdat Mitsubishi hier opteert voor een geavanceerde achterwielophanging is de Outlander ook op slecht wegdek koersvast zonder dat de elektronica erbij te pas komt. Het is een objectief en duidelijk voordeel ten opzichte van de eveneens fonkelnieuwe Honda CR-V die het met een vervormbare dwarstraverse op de achteras moet stellen.

De 2,2l dieselmotor heeft voortaan 150 in plaats van 140pk dankzij een gewijzigde motorsturing. Gek genoeg daalde het koppel van 380 naar 360Nm (enkel bij 4WD), maar het wordt nu over een breder toerentalgebied uitgesmeerd waardoor het beter bruikbaar is. Je sleurt dan wel dik 100kg minder mee, maar sneller accelereren doet hij niet. De sprint naar 100 neemt nog steeds 10,4 tellen in beslag. Mitsubishi opteerde in de plaats om de versnellingsbakverhoudingen (vierde, vijfde en zesde) langer te maken om verbruik en CO2-uitstoot terug te dringen. Dat levert meteen het relatief lage emissiecijfer van 153gr/km op.