Deze generatie van de Clio mag dan wel een grotere voetafdruk hebben dan z'n voorganger, hij weegt minder. Het totaalgewicht van de 90pk sterke dieselversie tikt af op 1.150kg. Winst die Renault niet meteen investeerde in de prestaties, een sprinttijd van 11,7 tellen en een top van178km/u zijn acceptabel zonder uitzonderlijk te zijn, maar in een verbruiksdaling. Op papier tikt deze motorversie af op 3,4l/100km en een aantrekkelijk CO2-cijfer van 90gr/km. De eco-variant haalt zelfs maar 83gr/km. Wij tikten tijdens onze eerste kennismaking af op 5,6l/100km wat nog steeds erg goed is. De kleine viercilinder vijftienhonderd wist ons eerder al te charmeren met z'n werkijver en beschaafde loopeigenschappen en dat imago blijft hier intact. De handbediende transmissie werkt erg correct, maar een zesde overbrengingsverhouding was een meerwaarde geweest.
De architectuur is getrakteerd op een hertekende pseudo McPherson-voortrein en behoudt z'n vervormbare dwarstraverse. In beide gevallen werd de spoorbreedte gevoelig breder, wat meteen een betere controle van de overlangse koetswerkbewegingen oplevert. Polyurethaankegels op de aanslagpunten, aangepaste stabilisatorstangen en andere veren en dempers zorgen wel voor een duidelijke evolutie van het veergedrag. Renault mikte richting Ford Fiësta, maar het geeft ruiterlijk toe dat het doel gemist werd. Het chassis is bij uitstek geschikt om van de ene bocht naar de andere te gooien, met erg goed beheerste lastenwissels en een vleugje levendigheid in de achtertrein. Het gelag betaal je echter in demping en ophangingscomfort. Oneffenheden worden ronduit slecht verteerd. Wat zelfbeheersing in de keuze van velgen kan daar echter flink wat verschil in maken. Het model blijft gelukkig wel steeds koersvast.
Ook hier is de bekrachtiging van het elektrische type, met de gebruikelijke beperkingen in stuurgevoel, in zelfcentrering en nervositeit rond de rechtuitstand. Tegelijk valt op dat ook deze systemen in afstelling telkens beter worden. In z'n segment is de Clio nu bij de top.
