Nog niet zo lang geleden vroegen we Nissan of de Murano, haar meest miskende softroader, mee buiten mocht komen spelen. En maakten we na afloop van onze stoeipartij bij de importeur ons beklag dat het merk máár de 2.5 dCi onderin had gelegd. Dat is met zijn 190pk weliswaar een erg potente vierpitter, een koppelzwanger blok volwassen geworden in deze Navara 2.5 dCi pick-up trouwens. Maar het mist het raffinement en de discretie die je gepaard aan zo'n grote, luxueuze SUV zou mogen verwachten. En dat terwijl de alliantie een heel knappe V6 in de rekken heeft liggen, die onder meer het voorrecht geniet de Infiniti EX30d aan het rollen te houden. Meteen de aangehaalde reden waarom de Murano het drie liter grote blok moet ontberen. Je weet wel, broedermoord en zo. Maar hé, wat blinkt daar op de flank van onze Navara? Juist.
Nissan koppelt de V6 in de Navara altijd aan een zeventrapsautomaat en levert die combinatie uitsluitend in de hoogste uitvoering, LE. Het - voor een diesel - zeemzoet draaiende aggregaat levert een maximaal vermogen van 231pk bij 3.750t/min en een imposant koppel van 550Nm, al vanaf 1.750t/min. Je trekt daar geen grammetje meer mee dan de al maximaal drie ton versjouwende 2.5 dCi, maar dat het allemaal wat vlotter vooruit gaat is evident. Want een honderdspurt in 9,3 seconden is heel puik voor een dik twee ton wegende lobbes met de aerodynamische eigenschappen van een neergehaalde eik. En het verbruik? Jut je de V6 niet meer op dan nodig en hou je de snelheidsregelaar op legaal, dan behoort een gemiddeld verbruik van 10 liter per honderd km tot de mogelijkheden, een haar boven het opgegeven gemiddelde van 9,5l/100km (250gr CO2/km). Ofschoon de zespitter best wel mee wil doen als je in de hogere toerentallen wil doortrekken, voelt hij zich evengoed in zijn sas als je het rustig houdt.
Achter het stuur geen schakellepels te vinden, gelukkig maar. Sportief rijden is aan zo'n imposante, hoog op de poten staande pick-up natuurlijk niet besteed. En toch, tijdens onze omzwervingen in de bergachtige westvoet van de Alpen viel de Nissan niet door de mand. Een aangepaste rijstijl is weliswaar nodig om de Navara vlot door de haarspeldbochten te laten laveren, maar het blijft niettemin een verbazend amusante onderneming. De loebas voelt zelden echt log aan, en dat kunnen we vooral toeschrijven aan het behoorlijk communicatieve stuur, voor zover dit gezien het concept kan verwacht worden. In tegenstelling tot pick-ups van eerdere generaties, houdt de Navara het koetswerk relatief goed strak in de bochten en werkt het onderstel voldoende de trillingen weg. Daarbij moeten we wel de kanttekening maken dat de Nissan pas echt comfortabel rijdt, met name op slecht wegdek (in Belgie met andere woorden) als hij wat in de veren mag hangen. Een typische eigenschap van de bladveren die achteraan zijn gemonteerd: beladen bieden die nu eenmaal meer comfort.
We zouden haast vergeten dat deze Navara ook op het onverhard uit de voeten kan. Geen speciale programma's voor besneeuwde toendra's, verzoutte meren of een broeierige sahara, maar met een inschakelbare sper achteraan en de keuze tussen een lage en hoge verhouding, geraak je met de vierwielaandrijver op de lekker ouderwetse wijze al een heel eind. Met dank ook aan het berehoge koppel, dat je toelaat met gedoseerde tufjes gas de hindernis kordaat maar niet overhaast aan te vallen. Ook de maximale klimhoek van 39 graden en doorwaadbare diepte van 450mm illustreren dat het hem menens is. Er zijn weliswaar andere pick-ups die beter doen, maar tegen deze cijfers kan geen modepop-suv op.
