Dat ruimte bovenaan de prioriteitenlijst stond, komt ook tot uiting in het passagierscompartiment. Niet dat er extremen opgezocht worden, maar je kan zowel voor- als achteraan probleemloos volwassenen van een gemiddelde lengte kwijt. Vanzelfsprekend tegelijk. Meer ruimte voor de knieën was er in een Toledo nog nooit. En zonder een opbergwonder te zijn zoals dat bij monovolumes wel eens het geval is, mag je toch rekenen op portiervakken, een middenconsole waarin je wat kwijt kan, bekerhouders en een handschoenvakje dat ook effectief nog wat kan slikken, al was het maar omdat de handleiding diep zit weggestopt. Netjes en rationeel. Duits, eigenlijk, maar dan zonder het premium sausje.

De materiaalkeuze maakt ons niet meteen lyrisch. Enkele van de gebruikte kunststoffen, en met name die voor de bovenbekleding van de boordplank, weten zichzelf aardig voor te doen maar finaal blijft het ganse binnenruim één zee van hard, overwegend grijs en zwart plastic. Geen greintje vrolijkheid. Zelfs een contrasterende sierlijst mocht er niet van af. Seat geeft je zelfs niets om je aan te ergeren want de ergonomie is helder en de afleesbaarheid van het instrumentarium is uitstekend.