Voor zo groot te zijn aan de buitenzijde, is de Camaro verrassend krap binnenin. Er hoort voldoende ruimte te zijn voor een degelijke achterbank, maar realistisch gezien passen volwassenen er slechts in als ze mijnenjager hebben gespeeld met echte munitie en niet alleen het spel maar ook wat ledematen zijn verloren. Neen, voor je plezier klim je niet naar de achterbank. En claustrofobisch is het er ook, omdat de gordellijn tot boven de oren is getrokken en er nog slechts een dun streepje daglicht overblijft. Hoofdsteunen heb je er evenmin. Van de koffer wordt je ook niet vrolijk. Hier werkt het volume nochtans wel mee - 386l is erg respectabel. Maar de koffer opent alleen aan de bovenzijde wat betekent dat je een erg hoge laaddrempel in je nek gedraaid krijgt.

De zwarte aankleding is een deskundige combinatie van echt en similileder. Daaruit blijkt dat ook Chevrolet geen mirakels kan verrichten. Voor bloederig scherpe prijs van de Camaro moeten offers gebracht worden. Materiaalkeuze is daar één van - ook in de boordplank en de deurpanelen die beiden door hard plastic gedomineerd worden. Op originaliteit scoort de Camaro wel punten, met z'n dubbele vierkante klokken voor de bestuurder. Aan informatie heb je overigens geen tekort, want het pookje wordt ook nog eens geflankeerd door vier extra wijzertjes. Een voltmeter, oliedruk-, olietemperatuur- en transmissietemperatuurmeter horen eigenlijk in elke potige auto te zitten.

Chevrolet omschrijft de voorzetels als kuipzetels, maar we gaan ervan uit dat de derrière van de gemiddelde Yank meer plaats inneemt dan die van ons. Erg stevig zaten we er niet in vast. Maar over de rijhouding viel niet te klagen en dat is al heel wat.