Wat mag je eigenlijk verwachten van een monovolume die haar bestelwagenafkomst niet onder stoelen of banken steekt? Goh, pakjesauto's zijn vandaag de dag nu ook weer niet zo slecht bedeeld hoor, kijk maar eens met welke vaart sommige exemplaren zich prima thuis lijken te voelen op de linkerstrook van de snelweg. De Nissan heeft de ondertussen veelvuldig gelauwerde 1.5 dCi van Renault origine vooraan zitten, en zeker wanneer die tot 110pk mag ontwikkelen, heeft die meer dan voldoende in zijn mars om mee te kunnen met de dagelijkse verkeersstroom. Het blok kan 240Nm koppel genereren; genoeg om vlot op te pikken en gretig door te toerentellerschaal te klimmen als de chauffeur daarom vraagt. Dankzij de zesde versnelling blijft de dorst aardig binnen de perken: ons testverbruik komt met 6,0l/100km verrassend dicht in de buurt van het opgegeven normverbruik van 5,5l/100km. De CO2 emissie noteert met 160gr/km eveneens relatief laag. Enige minpunt: onder belasting gaat het blokje vrolijk fluitend te keer en maakt zo komaf met het laatste beetje stilte dat aan hoge snelheden nog in de cabine aanwezig was.
Omdat de NV200 Evalia in essentie een bestelwagen is met stoelen in, mag het niet verbazen dat het onderstel in de eerste plaats werd geconcipieerd om in beladen toestand nog op acceptabele wijze 'de baan' te kunnen houden. Terwijl de voortrein met klassieke schokdempers en een antirolstang werd uitgerust, vinden we achteraan bladveren terug. Dat mag dan wel een goede keuze geweest zijn voor de NV200 als bestelwagen, maar in haar rol van personenvervoerder had Nissan de bladveren beter ingeruild voor een comfortabeler setje schokdempers. Met name als je alleen aan boord zit zonder bagage, is de Evalia op een weinig egaal wegdek een heuse spring-in-het-veld, volgens de letterlijke betekenis dan. Vul je alle stoelen met levende wezens en laad je flink wat gewicht in de overgebleven kofferruimte, dan komt de demping al een stuk beter tot zijn recht.
Een andere erfenis van het bestelwagenschap zijn de schattige veertienduims-wieltjes die royaal veel ruimte krijgen in zowel het verticale als het horizontale vlak. Aan dat eerste hebben we weinig, maar de kleine draaicirkel is dan weer wel mooi meegenomen. Zeker in dichtbebouwde gebieden laat de Evalia zich vederlicht en kordaat van richting veranderen. Gelukkig vertaalt die wendbaarheid aan lage snelheden zich niet in nervositeit op de snelweg, want het stuur blijkt lekker neutraal met de rechtuitstand om te gaan.
