Ook binnenin voegt het F-Sport Line pakket één en ander toe. Standaard ontbreken een snelheidsregelaar, een zelfdimmende binnenspiegel, een parkeerhulpmonitor, een regensensor en een intelligent instap- en startsysteem. Die worden wel toegevoegd in het eerste uitrustingsniveau, Comfort Line (€ 2.130) geheten. De F-Sport Line borduurt daarop verder en legt met geperforeerd lederen stuurwiel met specifiek logo, zwarte dakhemelbekleding, aluminium pedalen plus voetsteun en dito drempelbeschermers nog wat meer gewicht in de weegschaal. Ook heb je recht op inlegstukken met het uitzicht van koolstofvezel, en kan je - zoals bij onze testwagen - opteren voor het mooi afgewerkte lederpakket aan € 2.900. Daarin zitten dan ook verwarmde voorzetels begrepen, waarbij het exemplaar van de bestuurder wordt getrakteerd op elektrische afstelmogelijkheden en een bijpassende geheugenmodule. Navigatie (€ 2.280) en parkeersensoren (€ 690) zijn enkele van de weinige opties waaruit je vervolgens nog kan kiezen.
Daarmee weet je wel waarover onze Lexus allemaal beschikt, maar nog niet of de binnenkant zijn premiumroeping eer aan doet. Het merk heeft niet alleen een heldere visie over hoe een koetswerk er moet uitzien, maar volgt ook strikte principes wanneer het een interieur in elkaar knutselt. In feite komt het erop neer dat alle informatie zich in de bovenste helft laat tonen, en de onderste helft van de boordplank vooral de besturingselementen huisvest. De twee zones worden van elkaar gescheiden door een mat chromen inlegstuk. Bovenaan vinden we een erg mooi uitgewerkte, en vooral duidelijk informatie verschaffende wijzerplaat terug, die zich aanpast aan de middels een centraal geplaatste knop geselecteerde rijstijl. In het midden vinden we een inklapbaar 7" scherm terug, dat jammer genoeg heel wat minder modern aandoet. Niet alleen het bijzonder dikke scherm zelf lijkt een decennium te oud, ook de manier waarop informatie wordt getoond is niet meer van deze tijd. In de onderste helft wordt het gros van de manipulaties uitgevoerd op de flink uit de kluiten gewassen middenconsole, die - als je voor navigatie kiest - gedomineerd wordt door een al even fors uitgevallen computermuis. Lexus noemt dit ding Remote Touch, alhoewel het geen aanraakgevoelig oppervlak betreft maar mits een soort joystick een aanwijzer over het bovenste, veraf staande scherm bedient. Echt mooi kunnen we die oplossing niet noemen, maar de bediening gebeurt wel verrassend intuïtief en precies. Links staat het schakelpookje, dat vanzelf steeds in dezelfde positie terugspringt en waarvan je de ingeschakelde positie op de wijzerplaat moet aflezen.
Zoals reeds aangehaald is de achterbank op zich voldoende ruim, maar is er weinig marge in de beenruimte voorzien. Als een groot persoon dus vooraan postvat, ondervinden de achterpassagiers daarvan onmiddellijk de gevolgen. Als bestuurder heb je evenwel voldoende ruimte en behoudt je ook een prima overzicht op het verkeer; behalve naar achteren want de achterruit is bijzonder klein uitgevallen. Het stuurwiel laat zich lekker sportief afstellen en ligt prettig in de hand, maar de bedieningsknopjes van de ruiten staan zo ver naar voren dat we vaak de achterruiten openden wanneer dat niet de bedoeling was. Algemeen beschouwd kan het interieur prima wedijveren met de concurrenten in de premiumgroep van het segment, ofschoon het nog lessen kan trekken op het vlak van de visualisatie inzake infotainment, en homogeniteit van de aankleding doorheen de verschillende zones.
