Sinds een magazijnier in Ingolstadt een paar nullen teveel zette op een order voorste lichtblokken, is het verre van kinderspel om de A6 te onderscheiden van de rest van het gamma. Of toch niet van de een bescheidener grondoppervlak innemende A4, laat staan de plechtige A8, waar hij cijfermatig netjes tussen past. Je moet al behoorlijk op de hoogte zijn van de subtiel verstopte paaseieren in de koetswerken om de Audi armada uit elkaar te houden. Of je moet een meetlint bij de hand hebben natuurlijk. Als grootste break van de hele lijn - of Avant, zoals Audi hun grootvervoerders traditioneel dopen - staat de A6 bijzonder massief te wezen op je oprit.

Drie generaties zijn er inmiddels van de A6 verschenen. De eerste debuteerde in 1997 en de tweede generatie stond sinds 2004 in de catalogus. En ook daarvoor was Audi al in het segment van de grote berlines actief, met de 100 bijvoorbeeld. De A6 kreeg het predicaat "nieuw" opgespeld vanaf 2011, maar werd niet groter zoals dat tegenwoordig bon ton is. Misschien omdat hij met een lengte van 4,93m niemand meer deed twijfelen aan zijn laadcapaciteiten. Dankzij een ijzersterke reputatie blijft de A6 Avant een onvermijdelijke concurrent op het keuzelijstje van menig zakelijk rijder. Het gevarieerd en bijgevolg aantrekkelijk gamma krachtbronnen speelt eveneens in het voordeel van de Duitser. Krijg je in ruil voor slechts (nou ja) € 38.870 een - weliswaar kale - Avant 2.0 TDI, waarbij 136 paardrijkamp-paardjes de voorwielen aan het draaien proberen te houden, dan staan mits een bijdrage van € 59.850 maar liefst 313 Vollblüter zenuwachtig aan de vier wielen te trekken, nauwelijks nog in staat te zich te beheersen in afwachting van jouw hielimpuls. De vraag is: wat geeft dat in de praktijk?