We kijken even naar de basisarchitectuur. De Twizy heeft een zware batterij (die een aanzienlijk deel van het leeggewicht van een halve ton voor z'n rekening neemt) vlak tegen het asfalt zitten. Vier volgens het Pseudo-McPherson type afgeveerde wielen, een stuur zonder bekrachtiging en schijfremmen op elk wiel. Dat klinkt, de prestaties van de elektromotor buiten beschouwing gelaten, als iets dat over de ondergrond zal dansen, levendig en met gevoel zal sturen en overtuigend zal stoppen.

En... het doet niets van bovenstaande. De Duivel zal weten hoe, maar Renault heeft het gepresteerd om het stuurtje vaag te krijgen. En hoewel het met dat lage zwaartepunt perfect had gekund, weigert de ophanging te doen waarvoor ze gemaakt is. Zelfs op een goed wegdek is comfort onbestaande, laat staan dat je je ermee wil blootstellen aan het pokdalig wegdek, de riooldeksels, kasseistroken, tramsporen, verkeersplateaus en snelheidsdrempels van een Belgische stad. Dat de remmen een stevige trap op het pedaal nodig hebben, is niet zo erg, maar dat het pedaalgevoel weinig vertrouwen inboezemt is dat wel. Het weggedrag is onderstuurd, terwijl het prototype waarmee we vorig jaar nog reden zich prettig neutraal gedroeg. Renault maakt heel wat tamtam rond de "funky"-karakter van de Twizy, schijnbaar in een poging om te verdoezelen dat alle pretelementen zijn gesneuveld op het altaar van de voorstelbaarheid.

De Twizy 80 haalt een topsnelheid van 80km/u en is vooral tijdens de eerste 40 best vinnig. In concrete cijfers betekent dat een acceleratie van 0 tot 45km/u in 6,1 seconde. Daarboven neemt de 17pk en 57Nm sterke elektromotor wat meer de tijd. De prestaties zijn evenwel voldoende om met het verkeer mee te kunnen. Opladen duurt nooit meer dan 4u en dat kan via een stekker en een snoer van 3 meter dat netjes in de neus zit opgeborgen.