We klagen soms dat elektronica het rijgevoel om zeep helpt; een gebrek aan stuurgevoel, niet uitschakelbare rijhulpsystemen en een weinig karaktervolle ophanging. Enerzijds kan je het een veilige tendens noemen; vierwielers van vandaag zijn minder geneigd tot zwaar onder- of overstuur, maar vaak er is ook een keerzijde voor de autofiel. De Scénic heeft daar minder last van; de stuurbekrachtiging is netjes gedoseerd (al zou iets meer gevoel niet misstaan) en het chassis gedraagt zich als een paar sportschoenen van enkele maanden oud. Het geeft duidelijk aan waar de grens ligt en is tegelijk best vergevingsgezind. En dat voor een monovolume. Dat betekent zowaar dat je je enerzijds als een brave huisvader (of -moeder) kan opstellen en anderzijds stiekem nog wat plezier kan sprokkelen achter het stuurwiel.
Wij gingen op pad met een 1.5 dci Eco2 met 110pk - niet bepaald een beer van een motor, maar genoeg om normaal door het verkeer te trekken. 0 naar 100 neemt 12,5 sec in beslag en 180 km/u haalt hij net. Verwacht dus geen flitsende prestaties, ook niet bij de zwaarste versies. Want welke motor je ook kiest, de naald zal niet gemakkelijk boven de 200km/u uitsteken. Nu ja, met een rijklaar gewicht van meer dan 1.600kg voor een 160pk-versie is dat niet geheel verwonderlijk. Volgens Renault stelt onze 1.5dci stop-start Energy-krachtbron het met een gemiddelde CO²-uitstoot van 105g/km en een normverbruik van 4,1l/100km. Dat laatste cijfer hebben we voor alle duidelijkheid niet gehaald; wij schommelden rond een gemiddelde van 7,5l/100km. In verdediging van de Scénic: het was zowat de koudste week in 70 jaar en diesels drinken nu eenmaal wat meer bij zo'n temperaturen.
