Eigenlijk zou Opel liefst van al hebben dat we spreken over een compleet nieuwe Antara. Dat is natuurlijk onzin, maar de reden ervoor zijn de ingrijpende wijzigingen aan het onderstel en de aandrijflijn. Alle motoren en de ophanging zijn nieuw of compleet onder handen genomen.

Voor ons is van belang dat de dieselversie nu 200cc extra slagvolume heeft (2,2l in plaats van 2,0), wat weliswaar fiscaal wat minder interessant is (voor particulieren - voor bedrijven is hij met een fors gereduceerde CO2-uitstoot van 167 ipv 197gr/km juist aantrekkelijker) maar het verbruik van de tweewielaangedreven versie zakte wel naar 6,3l/100km en dat is ruim een liter minder dan voorheen. Met 163pk (in plaats van 120) en zes in plaats van vijf versnellingen (of in het geval van de automaat zelfs zes in plaats van vier), is de rijervaring omgeturnd van doenbaar naar helemaal hedendaags, ook al blijven gangwissels een tikje rubberachtig aanvoelen in vergelijking met de concurrenten. De 163pk-versie waarop we ons hier baseren presteert ruimschoots adequaat met een sprinttijd van 9,9 tellen en een top van 189km/u. De inspanningen die Opel heeft verricht om motor- en transmissiegeluiden te elimineren zijn indrukwekkend. De nieuwe Antara is 3dB stiller dan voorheen maar omdat dat een exponentiële schaal is, wil dat zeggen dat het geluidsniveau gehalveerd is. Eigenlijk hoor je de diesel op de koudstart na nauwelijks draaien.

De architectuur van de ophanging bleef identiek maar zowel voor- als achteraan werden alle flexibele elementen (en dat zijn er nogal wat) herbekeken. Het resultaat is een betere isolatie van parasitaire trillingen, maar tegelijk is de Antara uitgesproken stug geworden. Opel volgt de trend die dicteert dat de klant eerst een hoge auto koopt om vervolgens te verwachten dat hij opgehangen is als een sportwagen (of erger, want die zijn zelden beenhard). De koetswerkbewegingen zijn beperkt, maar je offert nagenoeg alle comfort. We reden daarbij op de 18-duimsvelgen, de tussenmaat, en zouden daarom de 17-duimers aanbevelen en de 19-duimers resoluut afraden. Een beetje flexibiliteit is wel aangenaam...

Zelfs de vierwielaangedreven versies slepen zich in normale omstandigheden voort aan de voorwielen. Opel serveerde ons een klein parcours om het nut van ter hulp schietende achterwielen, een overrijhoek van 18° of een bodemvrijheid van 17,6° te demonstreren en de Antara deed dat voortreffelijk. Elke auto doet een door de constructeur zelf geprepareerd parcours goed, dus vertrouw ons als we zeggen dat je je in de Antara beter beperkt tot asfalt. Opel verkoopt - net als nagenoeg elke andere concurrent - "de idee" van terreinwaardigheid. De Antara verdraagt in z'n vierwielaangedreven variant dan weer 2 ton aan de trekhaak (500kg meer dan de voorwielaandrijver) en dat is respectabel.