Het onderstel van de Picanto is klassiek. Een onafhankelijk voorophanging wordt een gecombineerd met een geleide achteras. Een degelijke basis die zonder extremen op te zoeken een voorkeur geeft aan comfort. De eerder al vernoemde Hankook ecorubbers helpen het verbruik te drukken en zijn daarom wat aan de gladde kant. Voor het gripniveau is dat weinig bevorderlijk. Dat het niet echt een probleem vormt heeft enerzijds met de roeping en anderzijds met het voorspelbare onderstuurde karakter van de auto te maken. Verrassingen hoef je niet te verwachten. Het stuur geeft voldoende houvast en verraadt de roeping van het model als stadswagen. De parkeervirtuoos uithangen zal je nooit een spierverrekking opleveren. Wie de Picanto echter zo vlot wil rijden als hij eruit ziet, zal zich ergeren aan de gevoelloze elektrische bekrachtiging.

Een elektrische tandheugelinrichting voor de besturing bespaart echter wel benzine. Koppel dat aan moderne efficiënte benzinemotortjes en een start/stop-systeem en je krijgt resultaten die goed zijn voor je bankrekening en het milieu. De 1.0 tikt af op 4,1l/100km en de 1.2 verbruikt 2 deciliter meer. Hanteer de principes van het ecorijden en je haalt waarden die met de fabrieksgegevens flirten. De kleinste van de 2 heeft een stevige trap onder de kont nodig om vlot te presteren en komt ook dan niet verder dan een sprinttijd van 14,4 tellen en een top van 152km/u. Het verschil met de 1.2 die 87 in plaats van 69pk maar nauwelijks meer koppel heeft is groot; 11,2 seconden en 171km/u. Wie dynamisch van A naar B wil, investeert dus best in de tweede. Remmen doen beiden meer dan behoorlijk, zelfs wanneer ze zwaar belast worden. Wie dat echter frequent wil doen, stipt best stabiliteitscontrole aan. Daarop worden de achterste trommelremmen immers vervangen door schijven en die hebben net wat meer uithouding en bijtkracht.