Vier wijd openslaande portieren geven toegang tot een interieur waaraan de Koreanen schijnbaar net zo veel aandacht besteedden als aan de buitenzijde. Het plaatsaanbod is gezien de beperkte buitenafmetingen alvast acceptabel. We parkeerden ons op de tweede zitrij achter een 1,8m lange bestuurder en hadden weinig reden tot klagen. En aan het stuur, dat zich alleen in de hoogte laat verstellen, is de rijhouding bevrediging. De achterbank is niet de meest ergonomische en lange ritten kunnen vermoeidheid veroorzaken. Eigenschappen die in de natuurlijke biotoop van de Picanto - de stad - niet of nauwelijks zullen spelen. Nochtans is het model ook voor langere ritten niet slecht uitgerust. De middenconsole en de portieren hebben opbergvakken en ingenieuze bekerhouders, het handschoenvakje is 9,6l groot en wie de geluidsinstallatie naar z'n smaak wil kneden kan probleemloos een iPod-aansluiting aanvinken. Het kost wel allemaal centen want de Picanto is in z'n basisversie niet eens van een radio voorzien.

De gebruikte kunststoffen zijn een meevaller en door ze deskundig te doorsnijden met glanzende sierlijsten schept Kia een sfeer die je haast doet vergeten dat hij verre van de goedkoopste uit z'n segment is. Het stuurwieltje is een heus stijlelement en erachter zit een instrumentarium met drie diep uitgesneden kokers. Voor de afleesbaarheid is dat uitstekend, wat niet geldt voor het display van de radio, dat zich graag wentelt in verhullend zonlicht. Op een enkel ergonomisch en te vergeven eigenaardigheidje na, vraagt de Picanto ook erg weinig gewenning. Als interieur het criterium is, kan je enkel stellen dat de Koreanen hun huiswerk goed hebben gemaakt.