Omdat diesel in ons land nog steeds de geprefereerde brandstof is in dit felbevochten segment, hebben we ons tijdens deze eerste test op die brandstof geconcentreerd. De 130pk-versie die wellicht het populairste wordt, was niet van de partij, maar tenzij je het uiterste vergt, rijdt de 163pk en 360Nm sterke tweeliter hetzelfde als z'n dichtgeknepen broertje. En dat is best overtuigend - de acceleratietijd bedraagt 10 tellen en top tikt af op 195km/u.

Wie kwiek uit de startblokken wil springen merkt dat de voortrein, vooral op een natte ondergrond, even worstelt. Er moet dan ook haast 1,7 ton op vaart gebracht worden. Onderweg overtuigt de motor met souplesse en -bovenal- werkingsstilte. De Orlando is uitstekend geïsoleerd.

De elektrische stuurbekrachtiging blinkt nog steeds niet uit in stuurgevoel, maar reageert voldoende levendig om dat gebrek enigszins te camoufleren. Met 1,63m hoogte en de nodige massa is het een illusie te stellen dat de koets vlak door de bocht gaat, maar de Orlando behoudt duidelijk de controle over z'n lijf. Een nog stuggere afstelling zou het comfort teniet hebben gedaan. Met de achttienduimers op onze testwagen was de filtering op slecht wegdek nu al niet meer de subtielste.

De handgeschakelde zesbak loods je door een duidelijk afgelijnd schakelrooster. Wie dat niet ziet zitten, kan ook voor de automaat opteren. Die heeft een wat antiek aanvoelende selectiehendel (vooral door z'n formaat). Op fouten hebben we hem echter niet kunnen betrappen.