Als een ruwe bolster met een blanke pit, toont de Orlando zich aan de binnenzijde bovenal van z'n functionele kant. Op de eerste en tweede zitrij heb je nooit over het plaatsaanbod te klagen. De bestuurder kan dankzij de hoogte- (standaard) en diepteverstelling (vanaf het tweede uitrustingsniveau - foei!) van zowel het zitmeubilair als het stuur z'n rijhouding optimaliseren en het instrumentarium scoort uitstekend op de afleesbaarheid van de snelheidswijzer en de toerenteller en voldoende voor wat de randinformatie betreft. De competitieve ingesteldheid van de Orlando betaal je hier wel in de materiaalkeuze. Het ziet er best ok uit, maar de glans verraadt dat de meeste panelen zijn uitgevoerd in hard plastic terwijl we dat liever anders zien.

De functionaliteit kan dat evenwel ruimschoots compenseren. En dan hebben we het niet over aardigheidjes als een instelbare rugleuning op de achterbank, maar over de ruim aanwezige opbergruimte. Chevy vult de obligate zetelvakken, portierbakken en ruimte in het handschoenkastje en de middentunnel nog aan met een verborgen vakje achter het bedieningspaneel van de radio. Dat glanzend zwarte paneel draait met knopjes en al weg en erachter is genoeg ruimte om je GPS (voor zover niet ingebouwd), GSM, iPod en anders kostbaar goed aan het zicht te onttrekken.

Een gebrek aan kubieke centimeters ervaar je wellicht alleen als je als volwassene wil plaatsnemen op de derde zitrij. De plaatsen in de koffer zijn eigenlijk alleen geschikt voor kinderen. Die hebben bovendien voldoende flexibiliteit om daar over de tweede zetelrij te geraken zonder dat je chiropractor er gelukkig van wordt. Er blijft dan ook amper 89l laadcapaciteit over. Laat je de zitjes in de vloer zitten, dan lust de Orlando steeds 454l. Een zeer respectabel volume dat je door de tweede zitrij neer te klappen en tot aan het dak te laden met nog dik 1.000l kan doen aanzwellen.