De Micra is er met één motor. En dat is een 1.2l compacte driecilinder. Die hebben we kunnen proeven in de atmosferische versie met 80pk en 110Nm. Die stoot in handgeschakelde versie 115gr/CO2/km uit (5,0l/100km) en is behalve met een adequaat schakelende vijfbak ook leverbaar met een CVT-automaat die 4 deciliter extra vraagt (125gr/CO2/km). De Micra haalt er 100km/u mee in 13,7 seconden en is tot 170km/u in staat. Waarden die je geduld niet meteen op de proef stellen, maar die met gepaste haast al eens aanleiding kunnen geven tot enige frustratie. Los daarvan kan je stellen dat de krachtbron best prettig presteert, een sympathieke brom produceert en ondanks het alleenstaande cilindertje zeer trillingsarm voor de dag komt. De ophanging met een voortrein van het McPherson-type en een eenvoudige vervormbare traverse achteraan doet z'n best om de inzittenden van al te veel ongemakken te vrijwaren en tegelijk een solide weggedrag op te bouwen, maar slaagt daar niet helemaal in.

Hoewel het een nieuw platform is, merk je aan de rijervaring dat de Micra wereldwijd klanten moet lokken. Ook (vooral) waar men niet zo veeleisend is. Een collega merkte bijzonder to the point op, dat de Micra aanvoelt als een autootje van 10 jaar geleden. Tikkeltje wazige, gevoelloze (elektrisch bekrachtigde) stuurinrichting, sponzige pedaaltjes en bandjes die snel schreeuwen om grip. De roeping ligt duidelijk elders en je kan natuurlijk opwerpen dat wie een meer beklijvende stadsauto wil, binnen het aanbod van de constructeur kan uitwijken naar de Note. Positief is wel dat de CVT-automaat bijzonder natuurlijk overkomt. Dergelijke transmissies hebben de neiging om het toerental van de motor eindeloos te laten variëren, wat kunstmatig overkomt. Tenzij je het uiterste vergt, onderdrukt deze CVT die neiging.

De drukgevoede versie van dezelfde motor toont dan weer opvallend veel potentieel. Die zal de fluksere prestaties van 98pk en 170Nm paren aan een CO2-uitstoot van amper 95gr/km, maar stond ons nog niet ter beschikking.