Zowel de structuur als het koetswerk zijn nagenoeg compleet uit aluminium vervaardigd. Toch is de SLS met een leeggewicht van 1.620kg niet echt een lichtgewicht. Dat heeft veel te maken met het gewicht van de 6.208cc dikke atmosferische V8 die centraal in het onderstel voor de cockpit werd ingelepeld. En met de 7-traps-transmissie met dubbele koppeling. Met een vermogen van 571pk bij 6.800t/min en 650Nm trekkracht bij 4.750t/min heeft deze "echter" genoeg spiermassa om tot de verbeelding sprekende cijfers neer te zetten. Concreet betekent dat een topsnelheid van 317km/u. Begrensd. Ja, echt. De SLS heeft een launch control die behalve de nodige slijtage aan de aandrijflijn ook een sprinttijd van 3,8 seconden garandeert. Zonder het elektronische gimmick doe je daar haast en seconde bij, maar ook dan kan je nog je hersencellen kneuzen. Tussenacceleraties zijn ronduit intens. Omdat de V8 atmosferisch is, breekt alle geweld los zodra je het pedaal aanstoot.
Officieel kost elke 100km je 13,2l brandstof maar als je de schakellepels naast het stuurwiel regelmatig beroert mag je op het dubbele rekenen. En je zal de automaat tot schakelen willen dwingen, al was het maar omdat de uitlaatlijn dan de schepping van de aarde imiteert. We hebben er onschuldige omstanders van horen gillen, fluiten, hun middenvinger zien opsteken en het in hun broek weten doen. In ons enthousiasme hebben we de transmissie overigens enkele keren te heet gekregen en dan wil de SLS geen kant meer op. Best vervelend.
We missen het plezier van zelf schakelen nog altijd, ook al heeft de automaat de beste papieren in handen. Zo snel en efficiënt kan geen mens het. We missen de mechanische band tussen mens en machine. Gelukkig is de stuurinrichting met z'n variabel bekrachtigde tandheugel en stuurdemper ronduit briljant. Het lijkt alsof je de dubbele wishbone draagarmen voor ophanging zelf vasthoudt. De demping is net zo communicatief en efficiënt zonder z'n vermogen te verliezen om oneffenheden glad te strijken. Tenminste, zolang je die in "comfort" houdt; Je kan ook kiezen voor de maak-alvast-een-afspraak-bij-de-tandarts-instelling die eigenlijk niets bijbrengt behalve nervositeit die je -behalve op een biljartvlakke omloop- verhindert om sneller te gaan. Aan de carbon-ceramische remmen hangt wel het prijskaartje van een kleine auto - ze zijn elke euro waard. De vertraging is machtig, de uithouding is fenomenaal. Volgens ons doet alleen Porsche het beter.
Dat de SLS zelfs bij hoge snelheden opmerkelijk rustig op de weg ligt, is te danken aan de nagenoeg ideale gewichtsverdeling. Omdat de 265/35 rubbers voor- en 295-banden achteraan (vooraan om 19-duimers, achteraan op 20-duims) zo veel grip bieden, is dit geen speelrakker. Je moet idioot hard gaan om de aangedreven achtertrein uit te laten waaieren. De SLS verkiest een rijstijl die alle drama in de kast laat zitten. Wat wil je, hij is Duits.
