De vormen van de Duitse tweezitter zijn meer dan behoorlijk retro. De gewelfde wielbogen, de lichtjes geprononceerde eendenstaart (voor wat neerwaartse kracht) en smalle grille voorop de bolle neus lijken allemaal weggelopen uit de jaren zestig. Maar er zijn onmiskenbaar moderne invloeden. Het brede laagprofielrubber bestond nog niet in de jaren zestig. En hetzelfde kan gezegd worden van de LED-technologie in de achterlichten. Wiesmann opteert voor de lichtunits noodgedwongen voor een systeem met verschillende kleine lenzen. Zelf complete lichtblokken ontwikkelen is gekkenwerk gezien de kleine aantallen.

Bij kleine autoconstructeurs moet je vaak concessies doen op vlak van afwerking. Maar bij Wiesmann valt op de pasvorm niets te zeggen. De naden in het koetswerk uit composietpanelen zijn smal en gelijklopend. Alleen de dakconstructie bij deze tweezitter is niet helemaal bij de tijd. In gesloten toestand sluit het dak wel goed aan, maar het ontbeert een glazen achterruit. En als het op de vorm aankomt... open is duidelijk de beste positie. Dan klapt het manueel) weg. Grotendeels onder de gordellijn en onder een verzorgde stoffen afdekking (die je eveneens met de hand moet aanbrengen).

Wiesmann speelt al te graag in op je meest exotische wensen, als het op de afwerking aankomt. De kleur van de velgen, remzadels, grille, kap... het wordt allemaal exact op je smaak of wansmaak afgestemd.