Van meet af aan is de Meriva te krijgen met drie benzinemotoren en twee diesels. En omdat auto's van dit type vaak particulier gekocht worden, loopt het benzineaandeel zelfs in ons land op tot de helft. Er is keuze uit drie centrales; De instapper is atmosferisch en heeft 100pk, de twee andere beschikken over een turbo leveren 120, dan wel 140pk. Alleen de krachtigste heeft standaard een zesbak. Dieselen kan met een 1.3l diesel met 75pk en de eeuwige 1.7l diesel met 100pk. Alleen de laatste laat zich paren aan een automaat met zes versnellingen.

Met de turbo-benzinemotoren toont de Meriva zich adequaat vlot. Maar omwille van het leeggewicht van haast 1,4 ton moet je als je alles uit de kast haalt toch nog 12 tellen uittrekken voor een sprint. De 1.7 CDTi is nog eens 2 tellen langzamer en de 1.3 CDTi heeft zowaar 17 tellen nodig. Gelukkig staan prestaties niet hoog op de prioriteitenlijst van de klanten. Het weggedrag is bijzonder karakteristiek voor een nieuwe auto anno 2010. Het elektrisch bekrachtigde stuur biedt weerstand zonder gevoel, de ophanging is comfortabel op goed wegdek en filtert kleine oneffenheden eerder gebrekkig omdat de dikke stabilisatoren er eveneens voor moeten zorgen dat de koets in de bochten zo vlak blijft als een sportauto. Als het oppervlak waarover je rijdt niet wil meewerken, kan je maar moeilijk om die eigenschap heen. Bij Opel komt daar nog een rubberachtig aanvoelende en ietwat hakerig schakelende manuele versnellingsbak bovenop.

De koets van de Meriva is meer dan behoorlijk aërodynamisch. Dat zorgt ervoor dat het verbruik bij de benzines niet boven 6,7l/100km uitkomt. De 100pk 1.7CDTi met automaat is met 6,4l voor een diesel eerder dorstig, maar de (niet vooruit te branden) 1.3 CDTI neemt dan weer genoegen met 4,9l/100km. Dat laatste vertegenwoordigt een CO2-afgifte van 129gr/km. Geen nood; er komt ook nog een extra zuinige ecoflex-uitvoering aan.