De 3-Reeks mag dan al aan z'n vijfde levensjaar toe zijn; het is binnen z'n segment hard zoeken naar een auto die beter rijdt. Als die al te vinden is. En omdat de X1 z'n onderstel ermee deelt, is de basis net zo gezond. Je kan opteren voor achterwielaandrijving (die BMW in een belachelijk dramatische bui sDrive gedoopt heeft) of vierwielaandrijving. Bij die laatste varieert het vermogen dat de voorwielen te verwerken krijgen. Een gestuurde meerschijvenkoppeling serveert de voorwielen extra trekkracht als dat nodig blijkt. Standaard is 70% van het koppel voor de achteras, en dat is 10% meer dan tot op heden bij modellen met een xDrive gebruikelijk was. Het weggedrag neigt dan ook sterk naar dat van een achterwielaandrijver. En met een fijne kam zoeken naar een puntje van kritiek. Wie liever niet opteert voor de xDrive, krijgt van ons alvast geen tegenwind. De achterwielaangedreven versie rijdt zelfs nog een tikkeltje levendiger. Voor de terreinwaardigheid moet je het niet doen. De X1 krijgt alleen afdaalhulp op hellingen mee. Verder is deze nieuweling ongeveer zo terreinwaardig als een pot pindakaas.

De ophanging, stuurinrichting en versnellingsbak (ja, ook de handgeschakelde) kregen allemaal een specifieke afstelling. De X1 verteert putten en bulten met meer gemak dan de 3-Reeks, maar echt soepel willen we het onderstel niet noemen. De X1 heeft nog wel een hydraulisch bekrachtigd stuur (in tegenstelling tot de almaar vaker gebruikte elektrische bekrachtiging) en die is bijzonder communicatief. De versnellingsbak heeft een kortere eerste, maar schakelt onverminderd snel en zuiver.

BMW belooft voor z'n 163pk-versie een top van meer dan 200km/u, een acceleratietijd van 8,6 tellen en een verbruiksgemiddelde van 7,5l/100km. De top haalt het product zonder al te veel problemen, maar sprinttijd en verbruik zijn optimistisch. We klokten de X1 een tel langzamer af. Het verbruik kregen we met enige moeite onder 9,5l en dat is weinig spectaculair.