Als je instapt vraag je je meteen af waar de hele auto gebleven is. Maar omdat het uiterlijk een geheime gevoelige snaar raakt, houden we het op volgende diplomatiek correcte omschrijving: "de verhouding tussen buiten- en binnenafmetingen is niet zeer gunstig". Vooraan heb je voldoende ruimte, maar hoewel hoofd- en heupruimte achteraan weinig reden tot klagen geven, is de voet- en knieruimte eerder beperkt. En de instap is ook niet van de makkelijkste. Aan de bestuurderszijde mist de klapzetel zelfs een geheugenfunctie.

Waar je op zit te kijken, stemt je ook niet meteen vrolijk. M'n boterhammendoos is van beter plastic gemaakt. En omdat het een Amerikaan is, is het dashboard nogal... euh, vlak. Daar hebben de Yanks immers een regeltje voor. De klokkenset is goed afleesbaar maar daarmee hebben we het enige positieve punt wel gehad. Een Nissan Micra met deze wijzertjes mag zich aan een onvoldoende verwachten. En nu we toch op dreef zijn; het stuur is een karikatuur van wat je in een sportauto verwacht. Er zijn zeiljachten met een kleiner roer. Het zitmeubilair is een "SRT performance seat", wat betekent dat ze ongeveer dubbel zo breed zijn als de derrière van ondertekende en je je tijdens het betere bochtenwerk geheid ophangt aan de gordel. Niet echt sportief dus. Op het comfort valt echter niet zo veel aan te merken.

De koffer heeft een belachelijk hoge laaddrempel. Iets wat we niet tegen de Challenger willen gebruiken, omdat je bezwaarlijk om praktische overwegingen bij dit vervoermiddel uitkomt. Nochtans past er 460l bagage in en dat is zowat de enige verrassing als het op binnenafmetingen aankomt.