Eigenlijk is rijden met een elektrische Smart kinderspel. Je mikt het stuur in de juiste richting en je drukt op het gaspedaal. De ophanging doet z'n werk net zo goed (en misschien zelfs beter) als in een standaardauto en over de acceleratie in de stad heb je niets te klagen. Van 0 tot 60km/u kan in 6,5 tellen. De kans dat je aan het stoplicht niet kan volgen is zo goed als onbestaande. Een sprinttijd tot 100km/u? Dat is een ander paar mouwen, want dat is meteen de topsnelheid van het Smartje. De ingenieurs noemen het daarom irrelevant en we hebben het niet kunnen nameten, wegens een asfalttekort. Maar het duurt even, neemt u dat van ons aan. De snelweg is niet aan de Smart Electric Drive besteed. Het is z'n eigen gebrekkige stroomlijn die het model daar de das om doet. De Smart is te kort om een Cx te hebben die door de beugel kan. Dat betekent dat snel rijden veel energie vergt. Te veel. De autobouwer belooft een autonomie van 135 echte kilometers als je de snelheid matig houdt. Een moedige Duitse collega heeft de proef op de som genomen door de 138 kilometer van Monaco naar St-Trophez af te leggen en had bij aankomst nog 20% van de 16,5kWh sterke batterij over. Terugrijden, dat ging natuurlijk niet meer. Een heikel punt, maar bij Smart weten ze inmiddels ook dat de meeste Europeanen dagelijks niet verder dan een kilometer of 60 rijden. Dat hebben we de jongste tijd nog gehoord. Om zo veel mogelijk autonomie uit het Smartje te persen wordt het gros van de vertragingsenergie weer gerecupereerd.

Snel even de stekker inpluggen hoort niet tot de mogelijkheden. Maar de batterij laden bij een standaard stopcontact (de Smart verdraagt trouwens niets anders - geen snellaadfunctie hier) duurt hooguit 8u. Het is een kwestie van conditionering, klinkt het bij Smart. Als je bij het thuiskomen automatisch de stekker insteekt, hoef je je nooit zorgen te maken. Verwarming en airconditioning hebben vanzelfsprekend wel een negatieve invloed op de autonomie, want ze vragen veel stroom. Daarom kan je de Smart voorverwarmen of -koelen terwijl hij nog in het stopcontact zit (op voorwaarde dat de batterij meer dan 75% vol is). De Duitsers achter het project beweren dat het effect van weersomstandigheden op de capaciteit laag is, met dien verstande dat de batterij middels de airco gekoeld wordt als ze meer dan 40° warm wordt en dat ze bij een temperatuur van minder dan 0° opgewarmd moet worden voor ze kan worden geladen. Niets waar je je als bestuurder wat van aan moet trekken, want het gebeurt automatisch. En onder -20° doet je Smartje niets, om de techniek te beschermen.

En dan de hamvraag. Moeten we ons verwachten aan emotieloos transport van A naar B? Wel, we garanderen niet alleen dat dat er zit aan te komen. Dat is er al. We kunnen meer dan een handvol automodellen opnoemen die een oliederivaat door de cilinders blazen maar waar een Nederlandse junkie die een halve cokeplantage door z'n neus heeft gesnoven nog geen greintje vrolijkheid in ziet. Maar de Smart stemt ons hoopvol. Het niet bekrachtigde stuurtje geeft nog steeds veel gevoel, en de 120Nm sterke elektromotor (die z'n koppel vanaf 0 toeren vrijgeeft) geeft bij de start een aardige duw in de rug. En schakelmomenten zullen volgens ons niet gemist worden. Dus ja, rijden met deze Smart is alvast leuk. Dus we gaan er voorlopig even van uit dat de elektro-auto's van de toekomst niet het einde betekenen voor ons rijplezier. Karakter, dat is een andere zaak. Motorkarakteristiek en schakelgevoel zijn immers bepalend voor het specifieke karaker van de auto. Een BMW schakelt anders dan een Peugeot, zelfs in het geval van een automaat. En een benzinemotor van Mercedes of Honda hebben compleet verschillende loopeigenschappen...