De autowereld van gisteren was helemaal anders dan die van vandaag. Er waren nog niet die grote en almachtige concerns, maar wel vele kleine constructeurs die met volle overgave exclusieve sportwagens of luxekarren in mekaar knutselden. Zeker in Frankrijk waren er ooit meerdere exclusieve carrosseriebouwers die hoopten furore te kunnen maken met dure luxewagens zoals Delahaye, Delage, Hotchkiss, Facel Vega of Talbot-Lago. Zowat elke Franse poging bleek evenwel niet levensvatbaar.
Een mooie Franse traditie
De Franse luxueuze voiture heeft een groot verleden. Maar is sinds vele decennia zwaar afgekalfd. De Fransen moesten met lede ogen toekijken hoe de Duitsers met hun premiummerken terrein aan het winnen waren. Ook de Japanners en Koreanen bleken onstuitbaar.
Toch waren er nog wat Franse dromers die de chique Franse voiture opnieuw de nodige uitstraling wouden geven. Zo was er de Franse industrieel Jean Tastevin, rijk en vooral autoliefhebber. In de jaren ’60 was de charismatische en ambitieuze Tastevin vastberaden om z’n kans te wagen in de automobielwereld. De welvaart ging in stijgende lijn en hij wou aanknopen bij deze rijke, Franse traditie.
Een megalomaan concept
Het moest de ultieme GT worden. Een heuse luxe-vierzitscoupé, de geestelijke vader van de Porsche Panamera of Mercedes CLS. Dat zou de Monica moeten worden.
Vrouwennamen en auto’s, een combinatie die wel vaker voorkomt en telkens iets moois oplevert: Mercedes-Benz is genoemd naar Mercédès, de dochter van een goed bevriende zakenman. Er was ook de knappe Lotus Elise of Alfa Giulia of Lancia Aurelia, zo ook deze Monica, vernoemd naar Monique, de vrouw van Jean Tastevin.
Tastevin deed een beroep op Britse hulp: Chris Lawrence, een ervaren Britse racepiloot, die mooie adelbrieven kon voorleggen als het ging om een uitgesproken sportwagen. Hij ontwierp de Monica met vier plaatsen op een gelast buizenchassis, met een aluminium koetswerk en een DeDion-achteras. Dat was state of the art in die tijd. Voor het exotische design werd beroep gedaan op Tony Rascanu, een jonge Roemeense designer die voor Bertone werkte.
Chrysler komt ter hulp
De zoektocht naar de juiste motor bleek nog het meest problematisch. Eerst waren er de wilde plannen om een aluminium V8 verder te ontwikkelen. Een krachtpatser die ook op het circuit niet zou misstaan, met een cilinderinhoud van 3,5 liter, waaruit 240 pk gepuurd werd.
Maar de experimentele Monica werd achtervolgd door diverse technische en motorische problemen. Dus net voor z’n presentatie in 1972 werd de experimentele V8 niet weerhouden en werd in allerijl beroep gedaan op een dikke Chryslermotor. Een kanjer van 5,6 liter V8, die in de Monica 560 gekoppeld werd aan een drietraps automaat of een handgeschakelde vijfbak. Zeker geen verkeerde motor. Volgens de fabrikant zou de Monica aan 240km/u raken en in 28 seconden van stillstand naar 100km/u flitsen. Er zijn er evenwel niet veel die dat zouden kunnen bevestigen.
In de zomer van 1973 rolde in Balbigny, nabij Lyon, de eerste exemplaren van de Monica 560 uit de werkplaatsen. Met vereende krachten en vooral veel ambachtelijke handenarbeid werden er één à twee Monica’s per maand gebouwd. Helaas was het in 1974 al gedaan. Slechts een 30-tal exemplaren zagen het daglicht.
Franse kwetsbare art nouveau
Zoals dat wel meer in Frankrijk gebeurde, zat de Monica vol met knappe ideeën. Een krachtige motor, een goed rijgedrag, een knappe stijl die zeer tot de verbeelding kon spreken. Oog voor evenwichtige proporties, verzorgde details en een schitterend interieur. Stoelen alsof je in de bioscoop zat en hout alsof het diezelfde ochtend nog gekapt was. Een batterij klokken in leer gehuld, electrische ruiten, klimaatregeling en een goede geluidsisolatie.
De Monica was bedoeld voor de aristocratie en beau monde. Een exclusieve vierwieler voor de toenmalige gesofisticeerde dandy, met een modieus snorretje, maatpak en bijhorende hoed. Dat was nog de tijd dat de asbak erg belangrijk was in dergelijke auto’s. Elegant, wat arrogant, met een stevig vleugje Franse grandeur. Een Monica zou ongeveer even duur worden als een Rolls Royce of een Bentley. Weliswaar zonder de robuuste reputatie.
Kort maar krachtig
Het idee was om een elegante Franse koets te koppelen aan een brute (Amerikaanse) motor. Het had een mooi huwelijk kunnen worden, maar helaas barstte er rond die tijd een oliecrisis los. Slechte timing en de mooie Monica is helemaal in de vergetelheid geraakt. Tastevin was zeker niet de eerste en zal ook niet de laatste Fransman zijn die met z’n speeltje wou zorgen voor een piek van Franse grandeur. Helaas liet de Monica net zoals vele andere Franse merken, te grote steken vallen.
Om de zoveel tijd durft een rijke Franse megalomaan nog wel eens plannen te maken voor een revival van de Franse extravagante luxe-auto met een klinkende naam. Maar veel verder dan enkele computerschetsen komt dat niet. Misschien maar best. Legendes moet je koesteren, niet reanimeren.
