Merken komen en merken gaan. Dat zal altijd zo zijn. Indien de kwaliteit te wensen overlaat, wordt dat onverbiddelijk afgestraft. Dan mag het een knap geconcipieerde, betaalbare, goed rijdende auto wezen... de vrije markt is onverbiddelijk. Grote concerns aarzelen niet om te schuiven met merknamen. Simca is daar een spijtig slachtoffer van.
Simca (Société Industrielle de Mécanique et de Carrosserie Automobile) werd opgericht in 1934 door de Italjaan Enrico Pigozzi. Hij begon in Frankrijk met het het produceren van Fiatjes. Op die manier kon Fiat ontsnappen aan de toenmalige Franse invoertaksen. Net zoals Seat dat deed in Spanje. Algauw begon Pigozzi z’n auto’s zelf te ontwerpen en te bouwen. Vooral in de jaren ’60 scheerde Simca hoge toppen met z’n vierkante Simca 1000 of de praktische 1100. Dat waren verkoopstoppers die het straatbeeld kleurden. Simca leek gelanceerd. Toch werd het geen successtory.
Een attractieve gezinswagen
Na de successen van de jaren ’60, waren de jaren ’70 moeilijk. Simca maakte deel uit van het Chrysler-concern dat in Europa een kluwen was van Franse en Britse vertakkingen. Het nobele idee was om veel technische knowhow uit te wisselen, maar in de praktijk bleek dat niet efficiënt te functioneren en resulteerde in een logge, bureaucratische structuur waar iedereen naar mekaar keek en z’n verantwoordelijkheid ontvluchtte. In die woelige periode werd de modieuze 1307 gelanceerd. Bij z’n debuut in 1975, toen de meeste familiewagens nog een aparte koffer hadden, was hij een zeer moderne vijfdeurs die de archaïsche 1500 moest doen vergeten. Missie geslaagd. De 1307 bleek een attractieve en praktische gezinswagen met de juiste afmetingen en een prima rijgedrag die algauw een erg breed publiek kon verleiden. En de klant had een ruime keuze: van een bescheiden 1300cc tot een hoger gepositioneerde en vooral goed uitgeruste GT-versie.
Best of both worlds
De internationalisering bij Chrysler betekende dat de 1307 een Brits ontwerp was. De technische ontwikkeling kwam in handen van het Franse Simca. Daar was veel voor te zeggen. Ieder deed waar hij goed in was. De inspiratie werd vooral gezocht bij de eerder verschenen Renault 16. Deze voorwielaandrijver had indruk gemaakt met z’n grote kofferklep en praktische mogelijkheden. De 1307 werd een moderne seventies-interpretatie. Dus wat strakker en met opvallende grote kunststofbumpers. Die konden alvast niet roesten, de rest helaas wel.
Zoals elke Simca in die tijd blonk hij uit met z’n aangename rijdgedrag. Ook technisch was alles in orde. Een moderne voorwielaandrijver, onafhankelijk afgeveerd. De basis motor (een 1300cc) en versnellingsbak kwamen uit de Simca 1100. Dat was beproefde mechaniek, geen topprestaties, maar best OK. Hogerop waren er de luxeversies S of GT, op sommige markten als 1308 of 1309 verkocht, met een straffere motor, een krachtige 1500cc of 1600cc (met injectie). Je had centrale deurvergrendeling, elektrische ruiten of zelfs een automatische versnellingsbak. Dat was al heel wat.
Een mooie start
“Vandaag is een 1307 simpelweg onvindbaar”De fonkelnieuwe 1307 kende een geslaagde start. In Groot Brittanië werd hij als Chrysler Alpine op de markt gebracht, in Spanje werd dat Chrysler 150. Hij werd beloond met de mooie prijs ‘auto van het jaar 1975’. Niemand die dat in twijfel trok. In z’n eerste jaar draaide de fabriek aan 1100 exemplaren per dag, om reeds einde 1977 de kaap van 500.000 exemplaren bereikt te hebben. Dat was veelbelovend. Maar algauw werd de afdeling naverkoop overstelpt met klachten. De kwaliteit bleek ondermaats en een Simca werd synoniem voor ‘wegroesten terwijl je er naar keek’. Vele merken hadden in die periode last van de roestduivel, maar Simca was echt wel kampioen. De hoge verkoopcijfers van de 1000 of 1100 konden niet herhaald worden. In 1978 nam PSA (Peugeot) de zaak over voor één dollar. Dat zegt alles over de waarde en reputatie van Simca.
Exit Simca, enter Talbot
In 1980 was er nog een wanhoopspoging om het schip te redden door de naam Simca te dumpen en de ooit zo roemrijke naam Talbot boven te halen, met een nieuw logo. Meteen ook het sein voor een ingrijpende facelift. De 1307 transformeerde naar model 1510 en werd vooraan wat gestroomlijnder. Met die nieuwe look verloor hij evenwel wat karakter. Naast de vijfdeurs kwam er ook een klassieke vierdeurs (Solara), met als doel om een nieuw cliënteel aan te trekken. Maar het kalf was al verdronken. Ook al waren een Talbot 1510 of Solara op ’t einde van hun carrière heus geen slechte wagens meer. Het roestprobleem was onder controle. Maar de barslechte reputatie was niet meer te keren.
Simca is helemaal vergeten
In 1984 werd in alle stilte de productie van de hatchback stopgezet. De Solara hield het een jaar later voor bekeken. Over and out voor Simca/Talbot. Geen opvolging meer. Peugeot hoopte de weinige klanten en dealers te kunnen overnemen. Vandaag is een 1307 simpelweg onvindbaar. De roestduivel heeft z’n werk zeer grondig gedaan. En blijkbaar niemand die de moeite nam om aan een Simca te werken. Geen klassiekerstatus voor dit ooit zo populaire merk. Toch was er enkele jaren geleden (even) het gerucht bij PSA/Peugeot dat Simca een revival zou kennen. Zoals Dacia dat doet onder de vleugels van Renault. Maar allicht is de naam toch te sterk bezoedeld.
