Tot de jaren ‘50 waren zes of acht cilinders nodig om de toenmalige auto’s een beetje te laten vooruitgaan. Geen sportieve ambities, maar gewoon vlot rijden. Mettertijd werden de motoren efficiënter en konden vier cilinders volstaan. Toen kwamen de swingende jaren zestig. De welvaart ging met reuzensprongen vooruit en autoliefhebbers werden veeleisender, kapitaalkrachtiger en verlangden meer luxe en prestaties. Toen kwam de zescilinder opnieuw in beeld, maar nu met de klemtoon op extra comfort en prestaties.

Zo ging het ook bij Volvo: in 1958 ruilde Volvo z’n zescilindermotoren in voor efficiënte viercilindermotoren. Tot in 1968, toen werd de 164 voorgesteld (en gebouwd vanaf 1969).

Naamgeving

Volvo hanteerde in die periode een logische naamgeving: de 1 stond voor de reeks, het tweede cijfer stond voor het aantal cilinders en het derde cijfer voor het aantal deuren.

Dit nieuwe vlaggenschip uit Zweden was helemaal gebaseerd op de ‘gewone’ 144, die twee jaar eerder op de markt gebracht werd. De 164 werd evenwel hoger gepositioneerd dus groeide de wielbasis met 10 centimeter. Maar aan de buitenkant onderscheidde deze 164 zich vooral met zijn stoere, wat uitdagende front, waarin twee grote koplampen en twee kleinere verlichtingsunits een grote vierkante grille met afgeronde hoeken omklemde. Een beetje old school Jaguar, of nog meer het vroegere Engelse, exclusieve luxemerk Vanden Plas.

Een serieuze motor en luxe

“aan de buitenkant onderscheidde deze 164 zich vooral met zijn stoere, wat uitdagende front”

Achter dat stoere front kreeg de zes-in-lijn motor z’n plaats. Een kanjer van 2.979cc met vooreerst nog 2 carburatoren, goed voor 130 pk. Later werd dat een injectiemotor met 160pk. Er kon gekozen worden voor een vierversnellingsbak met of zonder overdrive, of een drietraps automaat. Een serieuze trap hoger dan de 144. 

De 164 was niet alleen langer, hij werd ook voorzien van stuurbekrachtiging. Nu is dat heel gewoon, toen was dat echte luxe. Meestal werd hij geleverd met lederen bekleding en nog later kwamen er de elektrisch verwarmbare voorzetels. En naar goede Volvotraditie was er veel aandacht voor de veiligheid. Maar het was toch vooral de motor en bijhorende prestaties die het verschil maakten.

En terug naar 4 

Deze nobele en respectabele 164 was tot 1975 in productie en liep 155.000 keren van de band. Hij vond z’n kopers in Europa, de VS tot zelfs Australië en Japan en werd opgevolgd door de 264. Volvo zou meerdere decennia vasthouden aan diverse zescilindermotoren.
Maar sinds kort is Volvo van oordeel dat de technologie alweer zodanig geëvolueerd is dat moderne hoogtechnologische viercilinders, ook voor de grote modellen, volstaan. Dus (alweer) exit de zescilinder bij Volvo.