Bizar toch. Een auto die 2,2 miljoen keren van de band rolde, je kon er enkele decennia geleden niet naast kijken. Op haast elke straathoek in West Europa kwam je hem tegen, populair bij jong en oud. Sinds enkele jaren zie je er echter geen enkele meer. We hebben het over de Simca 1100. Terwijl de Kevers, oude Volvo’s of bejaarde Citroëns nog wel eens opduiken. Toegegeven, sommige vierwielers hebben een zeker cultstatus bereikt en worden piekfijn verzorgd. Iets wat deze Simca 1100 nooit voor mekaar kreeg. Hij is steeds een anonieme werkmier gebleven. Maar de grote schuldige is toch die vermetele roestduivel, die lelijk huis heeft gehouden in het grote contingent Simca 1100’tjes. Maar laat ons beginnen bij het begin.
Veel auto voor weinig geld
Bij z’n lancering in 1967 was pers en publiek het er over eens: de Simca 1100 was een topper. In die periode waren weinig compacte auto’s zo praktisch en ruim. 5 Passagiers en bagage vonden goed hun plaats in deze Simca. Dankzij z’n vijfde deur en neerklapbare achterbank had hij een grote koffer. Wie nog meer kofferruimte wou, kon terecht bij de breakversie.
Ook technisch viel de Simca 1100 op met z’n moderne layout: voorwielaandrijving, een dwars geplaatste motor en geheel onafhankelijk afgeveerd. Dat zorgde voor een sober maar efficiënt rijgedrag. Niets spectaculairs, zoals alles aan deze Simca, maar gewoon aangenaam en vlot rijden. Veel auto voor weinig geld.
Deze Simca had nog een extra troef, hij kon uitgerust worden met een 3-traps half-automatische versnellingsbak. Er moest nog manueel geschakeld worden, maar ontkoppelen hoefde niet, dat gebeurde automatisch.
De eerste populaire hatchback
Kortom, Simca had goed z’n huiswerk gemaakt. De Simca 1100 groeide in geen tijd uit tot een populaire, goedkope gezinsauto en stond een (serieuze) trap hoger dan die andere populaire auto’s van die tijd, de Citroën 2CV of Renault R4. Hij werd boven de populaire Simca 1000 gepositioneerd en onder de klassieke 1300. Vandaar z’n typebenaming. De 1100 was beschikbaar met diverse motoren van 950cc, 1100cc, 1200cc of 1300cc tot zelfs een krachtige TI-versie (met injectie). Volkswagen heeft deze Simca zeer aandachtig bestudeerd alvorens z’n Golf te ontwerpen.
Zware besturing
Opvallend aan deze Simca was het hol, ratelend geluid dat de motor produceerde. Een gevolg van de gebrekkige olietoevoer naar de kleppen. Toch kon de motor lang meegaan. Ook de synchronisatie van de versnellingsbak bleek algauw een teer punt. De voorwielaandrijving, met alle gewicht op de vooras, resulteerde in een zware besturing. De stuurbekrachtiging zou pas veel later z’n doorbraak kennen. In die tijd behoorde Simca tot het Amerikaanse Chrysler-concern. Dat bezorgde de 1100 enige ambitie in de VS, maar hij is over de plas nooit kunnen doorbreken. Het zorgde er wel voor dat het al mogelijk was om loodvrije benzine te tanken.
Meer versies
“Sinds enkele jaren zie je er geen enkele meer”Het gamma werd uitgebreid met een stationwagen, de VF1 (Voiture Fourgonette 1). De VF2 was een verhoogde versie (een Berlingo avant la lettre) en er volgde zelfs een pick-up. Door z’n goed uitgekiende technische layout kon zusterbedrijf Matra deze basis gebruiken voor zowel de latere ‘hybride’ Matra Rancho, alsook voor de sportieve Matra Bagheera. Deze 2 buitenbeentjes haalden veel minder hoge verkoopcijfers, maar dankzij hun polyester carrosserie kom je ze nog wel eens tegen.
Praktisch en aangenaam rijden, maar...
Halverwege z’n loopbaan was er de obligate facelift, vooral herkenbaar aan de forsere achterlichten. Maar aan de basis moest niets veranderd worden, al had een doorgedreven roestbehandeling wel gemogen. Na 10 jaren van verkoop als zoete broodjes vond Simca de tijd gekomen voor de opvolger. Dat werd de gladgestreken Horizon. De bestelwagenversie van de 1100 bleef nog in productie tot 1985. Hoe populair ook in z’n hoogdagen, deze aangename 1100 wordt helaas nog het meest herinnerd als het trieste Franse dieptepunt van extreme roestgevoeligheid.
