Lamborghini is eigenlijk een accident de parcours. Feruccio Lamborghini was een gefortuneerde Italiaanse tractorbouwer. De zaken gingen goed, zo goed dat Feruccio, die gepassioneerd was door techniek en schoonheid, maar al te graag naar Maranello ging om bij Enzo Ferrari een mooie sportwagen te gaan kopen. Een Ferrari, zeker in die tijd, was echter erg fragiel. Dus het gebeurde net iets te veel naar de zin van Feruccio dat hij alweer naar Maranello moest om een mankement te laten verhelpen.

Feruccio en Enzo waren 2 temperamentvolle Italiaanse furies. Hun laatste woordenwisseling moet ongeveer zo geëindigd zijn: Enzo: “jij kent niets van sportwagens, blijf jij maar gewoon tractoren bouwen”, waarop Feruccio: “Als ’t zo zit, zal ik mijn sportwagens zelf wel bouwen”.
De koppige Ferruccio voelde zich in z’n eer gekrenkt en hield woord. Hij begon in zijn dorp, St Agata Bolognese, op zowat 40 km van Maranello, grootse plannen te smeden. 

Maar Enzo had gelijk, Feruccio had inderdaad niet veel kaas gegeten van het bouwen van sportwagens. Gelukkig was Feruccio voldoende slim om zich te laten omringen door de beste techneuten van die tijd (Dallara, Stanzani, Wallace) . Aanvankelijk werd begonnen met de bouw van enkele sportieve luxecoupés (de 350 GT en 400 GT). Maar onder impuls van Dallara begonnen de eigen ingenieurs zich in hun vrije tijd uit te leven om een nooit vertoonde supersportwagen op punt te krijgen.

Adembenemend

Feruccio liet ze hun gang gaan, iets wat in de werkplaats van de dominante Enzo nooit getolereerd zou worden. Vooral de MR-layout (Mid-engine Rear-wheel-drive) was ongezien in die tijd. Deze technische layout was voorbehouden voor de echte racewagens, niet voor sportieve wagens voor de openbare weg. Gandini verfijnde het spectaculaire Bertone-ontwerp. En niet veel later kon een adembenemende wilde stier (ontwerpnaam: P400, of Posteriori 4 litri) in 1965 een eerste keer gepresenteerd worden op het autosalon van Turijn. Voorlopig nog zonder motor.

De autowereld stond verbaasd te kijken naar deze Miura, met zijn bijzondere technische layout in combinatie met een agressief uiterlijk, lage neus met een bodemvrijheid van slechts 130mm. Best dat er toen nog niet teveel verkeersdrempels waren. Gedrapeerd met opvallende koplampen met ‘wimpers’. 

“jij kent niets van sportwagens, blijf maar gewoon tractoren bouwen”

De trotse chauffeur van dit exclusieve monster kreeg een V12 van 3900cc in z’n rug. Die niet alleen een machtig gebrul produceerde, maar vooral ook 350 pk. Na 7 seconden flitste de 100 km/u en (in theorie) kon hij doorgaan tot 275 km/u. 

De meeste Miura’s werden geel of groen, soms blauw gespoten, slechts zeer zelden rood. Miura is een Spaans stierenras. Lamborghini had niet alleen een stier in z’n logo, maar zal meerdere keren inspiratie zoeken bij stierennamen.

Visitekaartje

Met deze Miura waren de bakens verzet. In één klap was de naam Lamborghini gevestigd. Van een visitekaartje gesproken. Het is niet geweten hoe het met de nachtrust van Enzo gesteld was in die periode.

Feruccio was een perfectionist en bleef dit meesterwerk verbeteren. Enkele jaren later kwam de S, gevolgd door de SV (Super Veloce) met 385pk. Ongezien in die tijd. Lamborghini liet, voor even toch, Ferrari ver achter zich. 

“Het is niet geweten hoe het met de nachtrust van Enzo gesteld was in die periode”

Tja, indien de koppige Enzo Ferrari wat meer diplomaat was geweest, had hij een concurrent minder gehad. Maar de machtige Miura was vooral het startschot voor een pk-race zonder voorgaande. Ondanks een oliecrisis bleven de exclusieve sportwagens mekaar overtroeven en voorbijsteken.

Vandaag is elke Miura een fortuin waard. Door z’n spectaculaire ontwerp, maar ook omdat er minder dan 800 gebouwd werden.