Ford had z’n Capri, Fiat had z’n 124 coupé, er was de Toyota Celica, enkele sportieve Alfa’s of compacte Engelse sportwagens. Opel wou zeker niet achterblijven.
Vanaf de jaren ’60 konden vele jongeren zich een auto permitteren. Een echte sportauto was te hoog gegrepen, maar evenmin wou deze generatie een alledaagse gezinswagen zoals papa er eentje had. Liever wat dynamischer, met een vleugje sportiviteit. Da’s spannender om het liefje te gaan oppikken. Ook Opel sprong in dit nieuwe marktsegment, ziedaar de geboorte van de Manta.
Twee generaties Manta
De eerste Manta (A) verscheen in 1970 en werd tegelijk met de Ascona ontwikkeld. Een rationele overweging om vele onderdelen binnen het Opel-gamma te kunnen uitwisselen. Terwijl de Ascona een familiale roeping had, viseerde de Manta een jonger, eerder kinderloos publiek. Vandaar het frivole design en de sportieve accenten. Opvallende dubbele ronde lichten, zowel voor als achter, een beetje Ferrari-invloeden. Maar de Manta was zeker geen zuivere sportwagen. De meeste Manta’s verlieten de fabriek met een bescheiden motor, een 1200cc of een 1600cc met een starre achteras. De meest sportieve, maar minst verkochte Manta was de GT/E met een 1.9 liter injectie met 105pk.
De tweede Manta (B) verscheen in 1975. Ook deze keer samen ontwikkeld met de toenmalige nieuwe Ascona. Deze Manta had echter een heel ander design: zakelijker, strakker, een hoekig uiterlijk met vooraan 2 opvallende luchtsleuven. Op ’t eerste zicht was er niets mis met z’n design, zeker met een zwart vinyl dak. Aanvankelijk werd de Manta B gelanceerd als 2 deurs, met een aparte koffer. Vanaf 1978 verscheen er ook een 3 deurs-variant ofte CC (combi coupé). Deze was 5 cm korter en had een praktische koffer. Maar helaas klopten de proporties niet meer.
Een imagoprobleem
Alsmaar meer 'Johnny’s' vonden hun weg naar deze Manta en konden het niet laten om hun Manta excessief op te tunen met veel te grote spoilers, verstralers, felle kleuren, dikke uitaten,…. Een alsmaar groter imagoprobleem was het gevolg. Vooral in Duitsland doken er vele flauwe grappen op over de ‘manni’s’. Er werden zelfs 2 Duitse kolderfilms over manni’s gemaakt. In eigen land was het het vervoersmiddel van 'snelle Eddy', een personage van komiek Chris Van den Durpel.
De meeste Manta’s waren meer looks dan prestaties. Toch was er één sportief hoogtepunt: de Manta 400-rally, alweer een tweelingbroer van de Ascona. Hij had een 2,4 liter motor met 16 kleppen, eerst 140pk tot later zelfs 230pk. Deze Manta 400-rally, 400 omdat er minstens 400 exemplaren moesten gebouwd worden om gehomologeerd te raken voor groep C-rallywagens, was overwegend wit, beetje geel, met rare strepen.
De meeste Manta’s kwamen uit Antwerpen aangerold. Geen enkel Opel-model was langer (13 jaren) in productie dan de Manta B. Ondanks de vele grappen en een compleet fout imago werden er van de beide Manta-generaties meer dan 1 miljoen exemplaren gebouwd. Opel vond het vervolgens raadzaam om even een stilte te laten om het stigma wat te laten uitdoven. Toen er later een opvolger kwam, was een nieuwe naam (de Calibra) echt wel een must voor de Opel-directie. Ook nu weer een Opel met meer looks dan prestaties.
