Even terug naar de jaren vijftig. West-Europa had net WOII verteerd en Volkswagen had bijzonder veel succes met zijn ‘kever’ (type 1). Dit bleek de juiste auto om de oorlog door te spoelen en de bevolking mobiel te maken.

De Kever stond voor soberheid en degelijkheid. Door de stijgende welvaart kon er evenwel opnieuw gedroomd worden en er kwam een markt voor de veeleisende chauffeur die zich wou onderscheiden. Het tijdperk van de coupé was aangebroken. In Europa waren er reeds enkele Engelse of Italiaanse coupés. Uit de VS kwamen de Ford Thunderbird of de Chevrolet Corvette, en nog later de Ford Mustang, dikke en zware coupés met veel pk’s, geschoeid op Amerikaanse leest.

Elegantie boven prestaties

“Een sterke motor en dito prestaties waren minder belangrijk”

Bij Volkswagen zag men, naast de kever, wel ruimte voor een elegante coupé. In de eigen productiesite te Wolfsburg was daarvoor geen plaats. Teveel Kevers. Dus ging VW aankloppen bij de Duitse carrosseriebouwer Karmann. Deze bouwde voor Volkswagen reeds in beperkte oplage Kever cabrio’s. De opdracht van VW was duidelijk: een aparte, sportieve coupé waarbij de klemtoon op de mooie esthetiek moest liggen. Een sterke motor en dito prestaties waren minder belangrijk. 

Karmann ging te rade bij het Italiaanse designbureau Ghia. Deze designer had reeds diverse ontwerpen uitgetekend voor sportieve tweedeursmodellen en had reeds concrete plannen voor het Amerikaanse Chrysler bedacht. Maar daar werden ze te Europees en te compact bevonden en nooit gerealiseerd. Het werd daarom gerecycleerd tot VW Type 14.

Karmann Ghia

Volkswagen maakte in die periode geen werk van een benaming, men sprak louter over ‘type’. Een fonkelnieuw model kreeg dus simpelweg de namen van z’n ontwerpers…. zo makkelijk kan dat zijn.

Dit nieuwe ontwerp werd gebouwd op de vergrote bodemplaat van de kever, met dezelfde boxermotor achteraan, aanvankelijk een boxer-4-cilinder met amper 36pk. De buitenkant was frivool, de binnenkant had een spartaans dashboard en nauwelijks een achterbank (2+2) of koffer. En zeker geen sportieve motor of prestaties. Die markt was in handen van enkele Italiaanse merken. 

De ateliers van Karmann in het Duitse Osnabruck waren een ambachtelijke werkplaats waar alles met de hand gebeurde. Dus in tegenstelling tot de productie van de kever was er gewoonweg geen lopende band. In 1955 verscheen de eerste Karmann Ghia ten tonele. Hij krijgt onmiddellijk zeer positieve reacties.

De eenvoudige cabrio

Aangezien de Karman Ghia over een apart onderstel beschikte en geen zelfdragende carrosserie had, was een cabrio makkelijk te ontwikkelen. Deze zag het licht in 1957.

Vanaf 1961 kwam er een tweede variant, type 34, aanvankelijk bedoeld als opvolger. Deze coupé moest meer sportiviteit uitstralen en kreeg dus een kwaad kijkende, gesloten neus. Met z’n 1600cc en 54pk was die al iets sportiever, maar zeker nog geen racer. Wegens het succes van het origineel, type 14, bleven de beide versies naast elkaar bestaan.

Cultstatus

De Karmann Ghia kreeg doorheen de jaren een cultstatus en dook op in diverse films. Uma Thurman rijdt er bijvoorbeeld mee in dé succesfilm van Quentin Tarantino, Kill Bill.

Je vindt vandaag best nog wat mooi gerestaureerde exemplaren, veelal met een krachtigere motor en aangepaste ophanging. Maar hij is helaas minder roestbestendig dan de kever.

Mede door de steeds strengere veiligheidseisen werd de productie in 1973 gestopt. Na een carrière van bijna 20 jaar, 445.200 exemplaren en zeer veel fotogenieke aandacht, was z’n missie meer dan geslaagd. Hij werd in 1974 opgevolgd door de Scirocco. Een heel andere auto, maar ook getekend door een Italiaan.