Lang voordat de Amerikaanse middenklasse zich in de jaren dertig van de vorige eeuw een auto kon permitteren, gaven lange afstandsbussen aan iedereen de kans om mobiel te zijn. De moeder aller busmaatschappijen, Greyhound Lines Inc. heeft het lange afstandsreizen per bus uitgevonden en is ook vandaag nog het grootste bedrijf in zijn soort. Zijn logo, een windhond, is even iconisch voor de American Way of Life als de gele M van McDonald's of het oude Coca-Cola-flesje. En net dit jaar viert Greyhound zijn honderdste verjaardag.

Budgetvriendelijk reis je met de bus

Bussen beleven een enorme revival. De toenemende populariteit van budgetvriendelijke intercity-busreizen merk je trouwens ook bij ons. Sinds september dit jaar kreeg Eurolines in België concurrentie van megabus.com. Deze Schotse lowcostbusmaatschappij belooft reizen naar Londen, Parijs, Amsterdam... vanaf € 1,50. Je mag je dan wel niet ergeren aan een wat langere reistijd. Naar Londen bijvoorbeeld doe je er vanuit Brussel minsten 6 uur en 30 minuten over. (De Eurostar heeft daar nauwelijks 2 uur en een beetje voor nodig.)

In de Verenigde Staten is die hernieuwde belangstelling er 10 jaar geleden gekomen toen Chinees-Amerikaanse ondernemers de “Chinatown buses” inlegden. Voor maximum 20 dollar brachten zij reizigers van Chinatown, New York naar Boston of Washington. Het succes inspireerde en andere lowcostbusmaatschappijen vervoegden de markt.

Elk jaar 18 miljoen reizigers

“Zijn logo is even iconisch voor de American Way of Life als de gele M van McDonald's of het oude Coca-Cola-flesje”

Merkwaardig genoeg is het net die boom, die ook de redding van Greyhound betekende. Want gezien zijn geschiedenis is het een wonder dat het bedrijf überhaupt nog bestaat. Het wisselde herhaaldelijk van eigenaar, doorworstelde een faillissement en deed vooral door zijn legendarisch slechte service van zich spreken. Maar de concurrenten deden de markt groeien en brachten dus nieuwe busklanten met zich mee. Ondertussen vervoert Greyhound Lines jaarlijks 18 miljoen reizigers. Hun netwerk reikt van White Horse in het noordwesten van Canada tot in Mexico.

Hoe het begon

De geschiedenis van Greyhound start met twee Zweedse immigranten. Toen die in de mijn van Alice (Minnesota) in 1914 ontslagen werden, besloten ze om auto's te verkopen. De onderneming was echter allesbehalve een succes en de twee bleven met hun wagenpark zitten. Daaronder zat een Hupmobile (Amerikaans merk dat van 1909 tot 1941 in Detroit auto's bouwde) die zeven plaatsen had en zo kwamen ze op het idee een shuttledienst voor mijnwerkers in te richten.

Het idee sloeg in als een bom. De Zweden hadden dus grotere auto's nodig. Maar aangezien in de begindagen van het bedrijf autobussen in de Verenigde Staten nog niet in productie waren, moesten ze creatief zijn. Daarom sneden ze auto's in twee en verlengden die. Ze hadden echter nood aan een veel grotere capaciteit. In 1915 kochten ze dan maar twee vrachtwagenchassis waarop ze een busachtige romp monteerden.

Vloot

Op dit moment heeft Greyhound Lines 1.229 bussen rondrijden, die ze sinds jaar en dag bij hoofdzakelijk twee constructeurs bestellen: MCI en Prévost. Motor Coach Industries is een Canadese busbouwer met hoofdzetel in Illinois, USA. Prévost is eveneens Canadees en maakt deel uit van de Volvo Bus Corporation. Ook van Van Hool rijdt er trouwens een C2045 met het windhondlogo rond. Het gaat hier om een zogenaamde 'demonstrator' bus, een testbus die ze aan Greyhound uitlenen in de hoop een grote bestelling in de wacht te slepen.

Ook een blik op de rough side van het land

Vooral voor de Amerikaanse student was en is de bus de eerste vervoerskeuze. Bovenal omdat het een stuk levensgevoel is. Ook in economisch erg belabberde tijden bleef Greyhound integraal bestanddeel van de Amerikaanse popcultuur. In hun song 'America' zingen Simon and Garfunkel in 1968 over een verliefd koppeltje dat in een Greyhound door het land trekt, rookt (dat mocht toen nog op de bus), leest en de voorbijrijdende auto's telt. Wat zoeken beide jongeren? De ziel van hun land... To look for America. De reiziger kreeg ook een blik op de minder mooie, maar daarom niet minder authentieke, kanten van het land. Busstations lagen vaak ergens in een duistere hoek van de stad.

Complete make-over

Vandaag zien de Greyhound bussen er niet langer als golfplaatkisten uit. Het zijn voorname, donkerblauwe bussen. Ook binnenin kregen ze een complete make-over. De bekleding is niet langer aan flarden gescheurd en de toiletten zijn niet langer verwaarloosd. In plaats daarvan kwamen er lederen zetels, veiligheidsgordels, stopcontacten voor je multimedia toestellen en draadloos internet. En ook wil Greyhound de veel aangeklaagde praktijk van het overboeken aanpakken. Net zoals in het vliegtuig moet wie een zitje gereserveerd heeft dat ook effectief krijgen. Het lijkt evident, maar dat was het niet.