Als de letters AC vallen dan stuwt de grijze massa van de autoliefhebber de gedachtenstroom al snel richting Cobra. Dat is immers waar één van de oudste Britse autobouwers steevast mee vereenzelvigd wordt. Met bruut Amerikaans geweld onder een minimalistisch tijdloos koetswerk. Maar het bedrijf tekende ook voor andere creaties. De wulpse, Italiaans ogende Frua bijvoorbeeld. Hoog tijd om eens nader kennis te maken.

Hybride

Het woordenboek omschrijft hybrides als combinaties van verschillende technieken. En voor dat in autoland automatisch de aanwezigheid van een elektrische motor, naast een verbrandingsmotor betekende, stond het synoniem voor het gebruik van componenten van verschillende oorsprong. Deze AC Frua is een schoolvoorbeeld van zo’n ‘hybride’: een Brits onderstel, een Amerikaanse motor en een Italiaans koetswerk.

Gebaseerd op de Cobra

Het onderstel was identiek aan dat van de Cobra, op een langere wielbasis na. De balken tussen voor- en achteras werden gewoon met 15cm verlengd en dat was dat. De motor was net als bij de bovenstaande slang eveneens van Amerikaanse origine. Eerst een Ford “427” (het slagvolume in cubic inches) daarna een 428. Dikke vette 7-liters met andere woorden. Met zelfs naar hedendaagse normen een astronomisch koppel van 628Nm en vermogens van 345 of 385pk. Ook de transmissies waren Amerikaans. Er zit een handbediende vierbak van Ford of een drietrapsautomaat van dezelfde origine in.

Italiaanse schone

Het koetswerk was van de hand van Pietro Frua. Een Italiaan die al voor de tweede wereldoorlog naam maakte en in de aanloop naar deze AC onder meer de Fiat 1100 C Spyder en verschillende Maserati’s tekende. Hij had ook een stevige vinger in de pap bij het ontwerp van de Volvo P1800.

Gigantische logistieke kost

“De hele situatie was tijdrovend, ingewikkeld en duur”

Het probleem van dergelijke hybrides was een erg hoge logistieke kostprijs. Zo moesten motor en versnellingsbak eerst uit de VS naar Engeland verscheept worden. Daar werd een rijdend chassis gemaakt dat vervolgens naar Milaan werd getransporteerd. Daar timmerde Frua er een stalen koetswerk (terwijl AC destijds nog frequenter gebruik maakte van aluminium) bovenop en werd het afgewerkte product weer naar Engeland gestuurd, voor het richting klant vertrok. De hele situatie was tijdrovend, ingewikkeld en duur.

Supersportwagen

Z’n op de racerij geïnspireerde onderstel en krachtig hart, zegende de Frua met prestatiecijfers die gelukkig in staat waren z’n destijds astronomische prijs te verantwoorden. De handbediende variant werd door automagazines in z’n tijd geklokt op 5,4 seconden voor de sprinttijd (de automaat was 3 tienden langzamer) en de top bedroeg 245km/u. De automaat gooide de handdoek 25km/u eerder in de ring. Verbruik was destijds nog geen grote factor, maar zelfs toen was het gemiddelde van 17l/100km ‘stevig’.

Slechts een handvol exemplaren

Dat de AC Frua grotendeels onder de radar vertoeft heeft te maken met z’n beperkte productievolumes. In het totaal werden er niet meer dan 81 gebouwd. 49 coupés, 29 cabrio’s en 3 stuks met een ‘speciaal koetswerk’. Het model stond in de catalogus van 1965 tot 1973.