Mercedes heeft de AMG GT aangekondigd. Een beetje als opvolger van de SLS. En eigenlijk ook weer niet - omdat de nieuws snelheidskoning in het aanbod van het merk met de ster toegankelijker hoort te zijn. Hoe dan ook - de SLS AMG is niet meer. Maar voor er hier bij Auto55 een streep onder getrokken wordt, ga ik er nog één keer mee op pad. Ik zet hem in het roze.
Pink SLS AMG Roadster
Zonder licht zie je niets. Dat is een evidentie. We noemen het zwart, omdat dat makkelijker is dan het steeds te hebben over kleurloosheid. En wit is eigenlijk een mengeling van elke kleur. ’s Nachts is de hemel dan ook zwart. Maar overdag is hij niet kleurloos, terwijl een ruimte die met dezelfde materie (dat moet dan lucht zijn) gevuld is, duidelijk geen tint heeft. Allemaal evidenties.
Op het risico de zoveelste open deur in te trappen, moet ik toch maar concluderen dat de hemel overdag blauw is. Duidelijk een kleur. En ik moet bekennen dat ik heb moeten opzoeken hoe dat komt. Als iemand me ooit gezegd heeft dat blauw licht – in essentie straling met per kleur een verschillende golflengte - door z’n frequentie gemakkelijker afkaatst op de deeltjes in onze atmosfeer en op die manier onze hemel kleur geeft, dan was ik dat toch vergeten.
Ik sta te kijken hoe dat blauw zich langzaam mengt met geel en rood, naarmate de zon ondergaat en de fotograaf de realiteit kadert in een mooier geheel. Dat komt vast omdat het licht zich onder een hoek door nog meer atmosfeer moet worstelen en ook andere frequenties tot afbuigen gedwongen worden. Roos is helemaal zeldzaam, maar de weergoden staan aan onze zijde. De Mercedes SLS AMG wentelt z’n glanzend zwarte koets in nuances van edelmetaal alsof het een delicate japon is. Je zou er bijna van vergeten dat het koud is, dat de wind stevig inbeukt op de kust. En dat deze tijd van het jaar.
Anchiale
Van cabrio’s ben ik niet gauw ondersteboven. Windruis en tocht die de warmte uit de met carbon en fijn leder aangeklede cockpit zuigen, daar kan ik me moeilijk mee verzoenen. En al helemaal niet bij een auto met exotische genen. Het is dan wel een Duitse die zich gewillig voor de lens gooit, maar ze neemt niemand in het ootje. Koelsleuven in de motorkap, brede heupen en een afgemeten dosis blinkend metaal – voldoende om op te vallen, maar niet genoeg om opzichtig te zijn. Hier is duidelijk Zuiders temperament aanwezig.
Bij de SLS AMG Roadster ben ik echter gecharmeerd. Omdat de hese achtcilinderroffel zonder dak vrij spel heeft om m’n trommelvliezen te strelen. En omdat het er binnenin best knus is en er verrassend weinig hitte in het ijle verdwijnt. Met een beetje aangepaste kledij kan je in België alle legale snelheden de baas en dat is echt geen evidentie. Zetelverwarming en verwarming met een stevig debiet zijn onontbeerlijk, maar de redding komt van een uitvinding die Mercedes Airscarf doopte. Die vlag dekt de lading overigens perfect. Verwarmingselementen in de hoofdsteun blazen warme lucht over je nek en het is verbazingwekkend hoe veel verschil dat uitmaakt. Het lijkt wel alsof Anchiale (de Griekse God van de warmte, toen was ik wel aan het opletten) over je uitademt.
Relativiteitstheorie
Oerend hard kan de SLS AMG. De gesloten variant komt ook echt het best tot z’n recht wanneer de 6208cc z’n 570pk en 650Nm omtovert in flitsende acceleraties. De aangedreven achterwielen doen zo hard hun best om de voorwielen in te halen dat ook de 1,7 ton die ertussen hangt zich na amper 3,8 tellen tegen meer dan 100km/u voortbewegen. Dat de queeste hopeloos is, beseffen ze ook pas bij 317km/u. De Roadster doet nauwelijks onder, ondanks wat beperkingen op vlak van stroomlijn. Rijpret is er echter makkelijker toegankelijk, nu de sensaties niet door isolatie en omkapseling versneden worden. Snelheid is toch zo relatief. Het verlies van de zo gracieus naar de hemel openzwaaiende vlinderdeuren? Al lang vergeten… Gelukkig maar, want de AMG GT heeft wél weer een dak, maar nog steeds geen portieren die zich naar de hemel richten.
