Bowler kennen we als het Britse bedrijf dat ook de Wildcat bouwt. Een auto die bij het grote publiek behoorlijk beroemd is geworden omdat Richard Hammond er in Top Gear z’n ingewanden mee door elkaar liet schudden, zich God wanend. En in rally-middens - meer specifiek bij de lui die trail-wedstrijden rijden - zijn de producten van de firma zo populair omdat ze robuust en snel zijn. In de meest beroemde van allemaal, de Dakar-rally, is geen enkel ander bedrijf leverancier voor zo veel privéteams. Heel wat van die Bowlers komen aan de finish, en dat is tenslotte wat telt.

Maar de honderdduizenden euro’s die nodig zijn voor de topproducten van het bedrijf en deelnames aan exotische evenementen, die hebben slechts een erg selecte groep mensen op overschot. En zelfs daar is de stap naar een marteling voor mens en machine als de 18.000km-wedstrijd door centraal Latijns-Amerika, er één die te groot is. Waar Bowler dus op zat te azen, was een manier om het wedstrijdgebeuren te kraken en een groter publiek te laten proeven van het gebeuren. Dat Land Rover mee cruciaal is bij de oplossing, lag voor de hand. Elke Bowler was al in meer of mindere mate gebaseerd op een product van het bedrijf. Maar de oplossing werd in een voor velen weinig voor de hand liggende hoek gevonden. Bij de archaïsche, zelfs bij tijden agriculturale Defender. Een model dat gelauwerd wordt omwille van z’n terreincapaciteiten, dat wel, maar dat zelfs door de meest optimistische mens ter wereld niet ‘snel’ wordt genoemd.

Bijna 'standaard'

In tegenstelling tot wat we inmiddels van Bowler gewend waren, verbouwt het bedrijf de Defender niet compleet. Dat zou de prijs helemaal doen ontsporen. En zeg nu zelf, met zo’n 50.000 pond is deze Defender Bowler nog altijd 20.000 pond duurder geworden dan het catalogusmodel waarmee je je paardenaanhanger sleept. De lijst met aanpassingen is natuurlijk wel lang. Met een compleet nieuwe ophanging en een opkittelkuur voor de krachtbron naar 170pk en 450Nm, een rolkooi, 18-duimers met Kumho-banden en een blusinstallatie bovenaan de lijst met grootste geldslokkers. Maar wat het meest opzien baart, is wat Bowler niet aanpast. Zo krijgt de versnellingsbak wel een andere pook en zit er voor je neus een klein sportstuurtje, maar de transmissie (met inbegrip van assen en differentiëlen) en de stuurinrichting zijn helemaal standaard. En eigenlijk geldt hetzelfde voor het koetswerk.

De Defender ondergaat dus een transformatie, maar bliksemsnel, scherp sturend of strak opgehangen is het geheel nog altijd niet. Snel zijn op een recht stuk asfalt is dan ook niet waarin de Defender wil uitblinken - noch is het de ervaring die Bowler wenst voor z’n deelnemers. Op indrukwekkende wijze slecht terrein veroveren - ja, dat zit dichter bij de waarheid. En dat doet de Defender Bowler ook. Weg is de af-fabriek gemonteerde begrenzer of de geluidsisolatie. En dat betekent dat je met een oorverdovend gebrul, tegen een vaartje van soms wel 110mph (180km/u!) over een pad knalt dat zelfs die naam nauwelijks waardig is. Gelukkig ingesnoerd in vierpuntsgordels anders daver je jezelf tot pulp. De erg korte (niet eens zo lang als een VW Golf) offroader raakt nauwelijks de grond, maar blijft verbazingwekkend genoeg controleerbaar. En - nog straffer - ook heel. Standaardassen, draagarmen, transmissie, motor... weet je nog?

Vierpuntsharnas

Jezelf vastgespen is geen overbodige luxe. Veercomfort stond helemaal niet bij de lijst met ontwikkelingscriteria.

We laten het model uit op een ondergrond die je het best omschrijft als vettige klei. Pokdalig, om een eufemisme te gebruiken, en met een grip- en tractieniveau dat zo onvoorspelbaar is als een lotto-uitslag. Maar het is geen probleem. En dat is vooral omdat de Defender niet zo knallend snel is als al het rallymaterieel van vandaag. Zelfs zonder chirurgische precisie of bovennatuurlijke reacties, valt de Defender in het gareel te houden. Omdat het zo’n goedzak is. Door het gewicht van z’n voortrein moet je wel de bocht inremmen om jezelf niet te verliezen in hopeloos onderstuur. Maar als de voortrein zich eenmaal heeft ingewerkt, wil de Defender met amper 170pk al te graag driftend de bocht door. Het lijkt in slow-motion te gaan. Natuurlijk kan overmoed toeslaan, het bewijs is ervan te vinden langs enkele plaatsen van het circuit, maar je ziet waarom Bowler en Land Rover de term ‘toegankelijk’ gebruiken.

Naast de hierboven reeds vermelde 50.000 pond voor het voertuig, moet de Britse wannabe-rallyraid-rijder ook nog eens zo’n 14.000 pond ophoesten om deel te nemen aan ten minste 7 rally’s tussen begin maar en half november (als een aparte reeks). Allemaal in de UK - wat het voor mensen uit onze contreien natuurlijk minder interessant maakt. Maar de Britten hebben de ambitie om programma’s op te zetten op het Europese vasteland. In Duitsland en Frankrijk, maar ook België werd aangehaald. Dat ze maar haast maken, want eind 2015 gaat de Defender uit productie. 65 jaar al bouwt Land Rover het model en de laatste twee jaar komen ze met dit idee op de proppen. So very British.