Niet eens twee weken geleden was op Auto55 een VIP bezoek aan de Rally van Sardinië te winnen. De trekking leverde toen de naam van Vanessa van de Borne op, een door Rally geënthousiasmeerde lezeres die met ondertekende en Bart Hendrickx –Suzuki’s PR-manager- in het kielzog op 18 mei kon inschepen. De eerste dag werd vooral besteed aan, laat ons zeggen, het scheppen van het kader. Sardinië is het tweede grootste eiland in het Middelandse Zeegebied, is relatief bergachtig (de hoogste piek meet zelfs 1.850m en er is zowaar een skipiste) en de kustlijn is een aaneenschakeling van grillig gevormde landtongen en idyllische baaitjes. Lamberto, een Engels-Nederlandse Italiaan (of was het nu een Nederlands-Italiaanse Brit) animeert de toeristische rondrit. Die viel in de smaak, in die mate zelfs dat nog de Rally nog voor we één rallywagen gezien hadden, door de aanwezigen was omgedoopt tot een exemplaar van de gastronomische soort. Dag één werd afgesloten met de officiële start van de wedstrijd. Een uitgelezen moment om vanop de tribune alle piloten met hun wagens voorbij te zien paraderen, en met voorgekouwde stereotype antwoorden de flamboyante Italiaanse presentator van repliek te horen dienen. Als je hart niet sneller slaat van een Wilks (om het bij Suzuki te houden), Loeb of Duval in levende lijve, is er niets aan.
De tweede dag is de dag van de échte rally, want dan worden de stages gevolgd. In normale omstandigheden mag je van geluk spreken als je je idool één enkele keer vanop een goede plaats ziet voorbij scheuren. Méér kan enkel met een terreinkennis die je bij de lokale bevolking moet weten te ontfutselen. Of met een heli natuurlijk, die je vlak naast de piste afzet. Op de piste dringt door dat rally een extreme sport is. Vooral in Sardinië waar de ondergrond uit gravel bestaat is de aanslag op het materieel uitzonderlijk. De toeschouwers moeten dan weer leven met insecten, hitte én stof. Massa’s stof. Maar zodra de eerste WRC z’n gebrul in de verte laat horen, verdwijnen ongemakken naar de achtergrond en gaat er een golf van opwinding over het publiek heen. De aanschouw van een voorbij stormende rallywagen, met in z’n zog een heuse zandstorm en kiezelregen is intoxikerend. De grote jongens komen eens in twee minuten voorbij, de Junior-klasse, elke minuut. Het is in die laatste categorie dat Suzuki uitkomt, met voorwielaangedreven Swifts die ondanks hun kleine –voorgeschreven- atmosferische 1.6l benzinemotor toch nog ruim 220pk sterk zijn (info is te vinden op http://www.suzuki-swt.com/e/index.html). De zware jongens hebben een geblazen tweeliter onder de kap en krijgen tractie van elk wiel. Vanaf de zomer van volgend jaar gaat Suzuki ook met die zware jongens meespelen. Dan zet het merk de WRC-versie van de SX4 in. Enkel Citroën is ook in beide divisies aanwezig.
De Sardijnse ondergrond eist ook in het Suzuki-team z’n tol, want de ‘kleintjes’ mogen geen beroep doen op BF Goodrich’s (de bandenleverancier) z’n RunFlat-technologie. Nagenoeg elk team zit daardoor op het eind van dag één door z’n banden heen. In het servicepark rolt een Swift binnen die enkel nog op z’n voorwielen rubber heeft. Achteraan zijn zelfs delen van het koetswerk geheel weggesleten, en het team heeft slechts 45 minuten om de auto –onder het oog van inspecteurs van de FIA- klaar te krijgen tegen de volgende dag. En dat valt nog mee, overdag is een service-stop nauwelijks 20 minuten lang. De monteurs werken als gekken en installeren op die tijd zelfs een volledig nieuwe achterophanging… je vraagt je af waarom je je auto bij de garage überhaupt moet achterlaten voor onderhoud. Dat zou hier drie minuten duren. Een andere Swift kreeg in één afdaling te kampen met twee lekke voorbanden, en ging daarom onbestuurbaar het ravijn in. Een team is hem gaan zoeken om hem volgens het SuperRally reglement alsnog de volgende dag aan de start te krijgen, en slaagt daar ook in. Toch is de sfeer in het door een Japanner geleide –met de niet gestolen bijnaam ‘Monster’ Tajima- team niet bedrukt. Wilks -een sympathieke jonge Brit die de vorige JWRC-rally op z’n naam schreef (zo hebt u ook meteen het antwoord op onze prijsvraag) gaat zelfs graag nog even met onze winnaars op de foto.
Vanessa kent het klappen van de zweep, maar is niettemin in de wolken. “Het blijft een unieke kans om de rally op deze manier te volgen, en die helikopters zijn pure luxe. Op een andere manier slaag je er nooit in om op één dag zo veel rijders te zien passeren’, zegt ze. Ook de sfeer in het servicepark is bijzonder, je wandelt er immers doodgemoedereerd op een ‘bekende kop’ als Francois Duval af voor een praatje. Voor Suzuki verloopt het evenement voorspoedig, het merk staat aan de leiding. De laatste dag van het bezoek –maar niet van de Rally- begint weer met een ‘drop’ nabij de piste, waarna gekozen werd voor een lunch in het servicepark, tussen de teamleden en de piloten. Na de copieuze lunch, voor minder gaan de Sardijnen niet, worden de winnaars nog even voor de televisiecamera’s van het Waalse Champions om hun indrukken gevraagd –het enthousiasme druipt ervan af- en daarna gaat het weer huiswaarts. Suzuki heeft de Rally, wegens pech op de laatste dag, uiteindelijk niet kunnen winnen, maar voor ons is het evenement hoedanook geslaagd.
