Toen de Japanse autoconstructeurs in de jaren zeventig voet op Amerikaanse bodem zetten, veroverden ze de plaatselijke markt in geen tijd. Achteraf werd daarvoor met de vinger naar de grote Amerikaanse constructeurs gewezen. Ze hadden het de nieuwkomers te makkelijk gemaakt. Een Amerikaanse auto was immers dorstig, niet gesofisticeerd, slecht ontwikkeld en slordig geassembleerd.

Dinosaurus

Tegenwoordig kan je dat niet meer zeggen, alhoewel. Er rijden nog altijd modellen rond die schijnbaar met de filosofie van de seventies ontwikkeld werden. Bij Chevrolet kan je de Tahoe en Suburban in die categorie onderbrengen. Ze rusten nog altijd op een ladderonderstel en worden aangedreven door grote motoren. GM stelt er een nieuwe generatie van voor, maar deze ingrediënten zijn nog steeds van de partij.

Lang, langer…

Het grootste verschil tussen de Tahoe en de Suburban zit in de lengte. De eerste meet 5,35m, de tweede al meteen 5,70 meter. Onder de kap komen drie motoren. Er is een zescilinder turbodiesel met 277pk en 620Nm en er zijn twee benzines. Lekker ouderwetse achtcilinder met twee kleppen per cilinder: een 6,2l met 420pk en een 5,3l met 355pk. Maar ze hebben wel cilinderuitschakeling. Om zuiniger te zijn. Ja, echt.

Met moderne ophanging

Het grootste nieuws zit echter tussen de achterwielen. Daar ruilt de starre as, een relikwie dat al meer dan 80 jaar geleden werd bedacht, eindelijk baan voor een onafhankelijke wielophanging. De Ford Expedition, die er vecht om dezelfde klant, heeft dat al zestien jaar. De meeste grote Europese en Japanse SUV’s zelfs nog langer. Een onafhankelijke ophanging met spiraalveren zorgt voor meer comfort en stabiliteit.

Maar niet iedereen is voor. Een starre as had namelijk ook voordelen. Ze is tegelijk goedkoop en robuust. En in combinatie met bladveren, verdraagt ze ook heel wat (over)gewicht. Heel wat Amerikanen vinden dat minstens net zo belangrijk.