Overnamebesprekingen tussen Fiat - Chrysler en Renault. De Italo-Amerikaanse groep pakte zelf uit met het nieuws. Het had de Fransen een voorstel tot fusie gedaan. Een huwelijk met gemeenschap van goederen. De beurs vond het wel goed, de aandelen van beide merken gingen prompt de hoogte in. En er werd gepraat. Te veel gepraat, zo blijkt vandaag.
De oude vos z'n streken
Toen Sergio Marchionne, vorig jaar onverwacht overleden, nog aan het roer van FCA stond, leurde hij er ook overal mee. Niemand wou ermee in zee. Iedereen die het ooit eens had aangedurfd, GM op kop, was er bekaaid vanaf gekomen. Maar, zo werd aangenomen, dat was vroeger.
Zo’n fusie is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. De Italiaanse staat keek met argusogen toe, en in Frankrijk stelde ‘l’Etat’ zelfs harde eisen. Het is tenslotte grootaandeelhouder bij Renault. En dan is er nog de politiek delicate affaire van wat zo’n fusie betekent binnen de Renault-Nissan-Mitsubishi-alliantie. Een verbond waarbinnen de Japanners zich al een tijdje benadeeld voelen - kijk maar naar de ganse affaire Carlos Ghosn.
Ongeduld
Logisch dus dat een fusie, geschat op ruim 35 miljard euro, geopend wordt met een delicate dans waarin belangen worden gewikt en gewogen. Maar in een zet die aandoet als ‘klassiek Italiaans’, bleken de vertegenwoordigers van FCA nog niet eens een maand na dat de eerste publieke passen waren gezet en na de tweede dag onderhandelen, hun ongeduld niet meer de baas. In een verklaring liet FCA eerder vandaag weten dat het z’n voorstel intrekt. De directie van Renault reageerde lauwtjes. Dat ‘betreurt’ het einde van de onderhandelingen.
Onrealistische verwachtingen?
Verschillende bronnen halen de eisen van de Franse staat en de aarzeling (of het gebrek aan enthousiasme zo u wil) bij Nissan als oorzaak aan. Uit Detroit kwam onderstaande verklaring die olie op het vuur gooide. Anderzijds valt in het kamp van Renault vooral verbazing van de gezichten af te lezen: “de FCA-delegatie kan toch echt niet gedacht hebben dat de deal op twee dagen beklonken zou zijn”.
FCA remains firmly convinced of the compelling, transformational rationale of a proposal that has been widely appreciated since it was submitted, the structure and terms of which were carefully balanced to deliver substantial benefits to all parties. However it has become clear that the political conditions in France do not currently exist for such a combination to proceed successfully.
Inmiddels wordt duchtig gespeculeerd over de beweegredenen van FCA. Is het een onderhandelingstactiek, voert het zoals in het verleden al meermaals het geval was nog andere gesprekken, is het een afleidingsmanoeuvre of gedraagt het zich eenvoudigweg eigenaardig… Tijd. Dat zal klaarheid brengen.
