Begin jaren zeventig was het milieu net als vandaag een ‘hot topic’. De grondstoffen werden in sneltempo opgebruikt. Er ontstond een krachtige beweging die stelde dat het kannibaliseren van de aarde niet kon blijven duren. Onder meer het boek ‘The Limits to Growth’ bleek erg invloedrijk. Dat boek was gebaseerd op computersimulaties en voorspelde limieten aan economische groei, maar ook globale catastrofes als gevolg van de voortdurende roofbouw op de planeet. De ideeën rond het boek en de beweging waren zo dominant dat Porsche er zelfs een concept car rond ontwikkelde: het Forschungsprojekt Langzeit Auto (FLA). Een auto die eeuwig kon meegaan.

De productie is schadelijker dan het gebruik

De sportwagenbouwer toonde zich er van een uitzonderlijk progressieve kant. Om de milieu-impact van een product te beperken, zou het zo lang mogelijk moeten meegaan. Minstens 30 jaar. Een auto produceren vergt immers bergen grondstoffen en levert een hoop vervuiling op. Die verhouding tussen vervuiling in productie en vervuiling bij gebruik is overigens vandaag de dag nog erg controversieel. Ze ligt bijvoorbeeld aan de basis van diepgaande discussies over de milieu-impact van elektrische auto’s.

Prestaties waren volstrekt onbelangrijk. De FLA moest vooral betrouwbaar zijn, ook in extreme omstandigheden. Porsche bedacht een onderstel, vervaardigd van een mengeling van ijzer, chroom, nikkel en staal. Bestand tegen roest. Het koetswerk zou uit aluminiumpanelen bestaan. Licht, corrosiebestendig en gemakkelijk recycleerbaar.

Traag maar degelijk

“De motor zou het miljoenen kilometers kunnen volhouden”

Achterin de hatchback (een rationele koetswerkvorm) zat een 2,5l boxermotor. Die ontwikkelde amper 75pk bij 3.500t/min. Maar z’n componenten waren bedoeld om duurzaam te zijn. De amper belastte motor zou z’n middelmatige prestaties honderdduizenden kilometers, zo niet miljoenen, kunnen volhouden. Om dezelfde reden werd gekozen voor een halfautomatische versnellingsbak met drie verzetten. De oliereservoirs en filtersystemen waren abnormaal groot. Kwestie van langer tegen verwaarlozing te kunnen.

Er werd ook aan efficiënte gedacht. Een systeem met hydraulische klepstoters en geavanceerd temperatuurmanagement maakte het mogelijk om de motor erg snel op bedrijfstemperatuur te krijgen.

De kabelboom van de FLA was opgesplitst in verschillende delen. Dat zou aanpassingen of upgrades tijdens de lange levensduur van de auto eenvoudiger maken. Er was een contactloze sleutel, want dan versleet het slot niet. En er werd ook aluminium en zelfs zilver gebruikt voor leidingen en contactpunten, eerder dan koper. Die materialen zijn makkelijker te recycleren.

Meer van een Golf

De driedeurs, die ondanks z’n Fuchs-velgen uiteindelijk meer weg had van een Golf van van een 911, werd in 1973 voorgesteld op het Autosalon van Frankfurt. Nog datzelfde jaar werd hij in het museum van het merk geparkeerd. Nobel als de Langzeitauto was - hij strookt natuurlijk niet met de ambities van een moderne autoconstructeur. Die wil vooral méér nieuwe auto’s verkopen. Bovendien, zo zei Porsche, zou de Langzeitauto matig presteren en duur zijn. Hij zou daardoor geen succes kunnen worden. Eén concreet gevolg had hij wel: vanaf 1975 begon Porsche z’n 911 te galvaniseren.