Tesla’s zijn snel. Dat is geweten. En ook een Jaguar i-Pace en Audi eTron zijn snel. Logisch, want ze hebben allemaal een berg koppel (dank u, elektromotoren) en behoorlijk veel vermogen. Zelfs Tesla’s kleinste - de Model 3 - kan verbazen. De pittigste variant heeft ook hier weer twee motoren, zet vier wielen in om de versnelling te maximaliseren en kan, zo weten de Amerikaanse media, beroep doen op 450pk. Het resultaat? Een sprint naar 100km/u in minder dan 3,5 tellen.

Snel in rechte lijn, maar…

Maar betekent dat ook dat ze snel zijn op circuit? Want EV’s zijn ook zwaar waardoor ze in bochten een nadeel hebben (grip is lineair, middelpuntvliedende kracht is kwadratisch). Bovendien ontwikkelen ze een hoop hitte die ze niet meteen kwijt kunnen. Maar Tesla beweert nu dat de Model 3 Dual Performance op circuit sneller is dan een Ferrari 458 Italia. En het heeft cijfertjes om dat te staven. Met piloot Randy Pobst aan het stuur werd een rondje van het Amerikaanse circuit Willow Springs afgehaspeld in 1:21.49. Voor de Italiaanse bolide is ook een tijd gekend: 1:22.30. Zo, daar heb je het dan, of niet?

Niet helemaal standaard

In elk geval was de Model 3 een beetje aangepast. Hij reed op Michelin Pilot Sport Cup 2 banden en kreeg remblokjes van Brembo. Maar het was, dixit Tesla, vooral de magie van de Track Mode, die het deed. Die maakt gebruik van elektronische hocus pocus om ervoor te zorgen dat de twee tekortkomingen uit de vorige paragraaf omzeild worden. Het bochtengedrag wordt fors verbeterd door de elektromotor en de remmen veel agressiever aan te sturen en de auto actief de bocht in te duwen. Een truc die ook andere fabrikanten gebruiken.

De temperatuur die dergelijk gebruik opwekt in de elektromotoren en de accu’s, pakt Tesla aan door de koeling te ‘overklokken’ en zowel proactief als tussen circuitsessies de motor en accu te koelen. Tegelijk staat de software in Track Mode toe dat de temperatuur hoger oploopt dan in normale gevallen.

Aardige publiciteitsstunt

Zo, daar heb je het. De Tesla is sneller dan een Ferrari. Wellicht. Voor één rondje, want dan moet hij staan koelen. Een fenomeen dat niet nieuw is. Ook erg elektronisch ingestelde terreinwagens -tegenwoordig het merendeel- probeert op die manier te overdonderen. Een Porsche Cayenne (willekeurig voorbeeld) kan net zo vlot een duin over als een Toyota Land Cruiser. Die laatste kan het echter zonder problemen een hele dag lang, terwijl de elektronisch gestuurde koppelingsplaten, diffs en remmen van de Porsche binnen de kortste keren hun efficiëntie verliezen. Die Ferrari, die kan ook wel een tijd doorgaan. Maar het is natuurlijk wel een aardige publiciteitsstunt.