Het uiterlijk is één van de belangrijkste aankoopcriteria. Dat weten de constructeurs maar al te goed. Het maakt echter een verwaarloosbaar percentage van de onderdelen uit en heeft niet noodzakelijk iets te maken met wat eronder zit. En dan krijg je wel eens een auto die probeert iets anders te zijn dan de som van z’n onderdelen. Waarvan het design en de uitstraling niet overeen komt met de realiteit. Zo zijn deze auto’s in tegenstelling wat hun uiterlijk doet vermoeden, geen prestatiekoningen, maar eerder koorknaapjes.
Een Ferrari in deze lijst? Wel, ja. Toen de Mondial 8 uitkwam leverde z’n 3-liter V8 214pk. De Italianen beweerden dat je daarmee naar 100 kon ergens onderin de 7 tellen, maar die cijfers waren niet wars van het optimisme dat zo typisch is voor die natie. 8 of 9 seconden was realistischer. Maar zelfs als de Mondial 8 in optimale gezondheid was, reed je hem los met een Golf GTI van z’n tijd.
Een 3,3l boxermotor met 24 kleppen? Klinkt goed en het ziet er dan ook uit als een onvervalste supercar. Maar hij wekte maar 240pk op en was dan ook nog eens gekoppeld aan een automaat met 4 (vier!) versnellingen. En dan heb je de sprinttijd: 7,5 seconden. Zowat het dubbele van wat het had moeten zijn.
De Hyundai Coupé zag er verrassend dynamisch uit. De design-afdeling van de Zuid-Koreaanse constructeur had ruwweg 10 jaar geleden immers nog niet de kunst in de vingers zoals dat tegenwoordig het geval was. Maar onder dat uiterlijk zat een tam beest. De instapmotor: een 1.6 met 105pk die 12 seconden nodig had om de 100 te halen. Twaalf!!
We zegden het eerder al. De CLA is gewoon een vierdeurs A-Klasse, en eigenlijk veranderen wat vouwlijnen in de bumpers en aan het plaatwerk daar niets aan. Maar kom, het ziet er dynamisch uit. En Mercedes noemt de CLA zelf ‘ongetemd’. Maar dan gaat het wellicht niet over de CLA 180d met z’n verschroeiende vermogen van… 109pk. Martel het ding tot de dood en het gaat naar 100km/u in 11,6 seconden.
In z’n thuisland heette hij Mercury Cougar. Bij ons was hij heel even te koop als Ford. De topmotor was een 2,5l V6 met 170pk. Sprinttijd: 8,3 seconden of ruwweg wat een zakelijke sedan haalt.
Het ziet eruit als een kleine sportieve coupé, maar z’n hybride aandrijflijn heeft een tamme vijftienhonderd en een elektromotor die nog niet het vel van een bord pudding zou kunnen trekken. Amper 136pk en - door z’n hybride aandrijflijn - behoorlijk zwaar. Resultaat? Het duurt bijna 10 tellen om de 100 te halen.
De DeLorean DMC-12 is een legendarische auto, al was het maar omwille van z’n rol in Back To The Future. Maar z’n prestaties waren dat niet. De 2,8l zescilinder van Renault leverde slechts 132pk en ondanks z’n lichtgewicht constructie (1245kg) had hij volgens de constructeur nog 9,5 tellen nodig om zich naar 100km/u te sleuren.
De BMW Z3 doet vooral alsof hij een sportwagen is. Maar het is meer een open cruiser. Hij viel helemaal door de mand toen BMW er een 1.8 met amper 115pk in stak. Die deed meer dan 10 seconden over de geijkte sprint en haalde niet eens 200km/u. Het ultieme in ‘show but no go’.
Begin jaren negentig bracht Mitsubishi de Eclipse op de markt. Verkrijgbaar met verschillende motorversies, maar de instapmotor was een 1.8 met amper 90pk. Het was niet eens een zestienklepper. Na ongeveer een kwartier volgas geven kon je de top van 175km/u halen.
Ja, strikt genomen gaat het hier om 11 auto’s. We kunnen het ook niet helpen dat de Toyota GT86 en Subaru BRZ elkaars klonen zijn. Beide worden geroemd voor hun onderstel en weggedrag, maar 200pk en een sprinttijd van 7,6 seconden is mager. De markt en de klanten schreeuwen om meer, maar de Japanners negeren dat stoïcijns.
