Het heet Fordite of Detroit Shale. Een vertaling is er niet en geen mens heeft er ooit van gehoord. Maar er worden wel juwelen en kunstobjecten van gemaakt. Die zijn niet eens goedkoop. En toch is het geen mineraal of metaal. Wat het wel, is het meest autogekke basismateriaal voor dit soort creaties.

Oude verf

Tot ruwweg eind jaren zeventig was het niet ongewoon dat nieuwe auto’s met de hand werden gelakt. En lakken op grote schaal, zonder al te veel verlies - dat is iets wat robots beter doen dan mensenhanden. Vroeger was er behoorlijk wat overspray te vinden op de karren en rails die gebruikt werden om de lakken koetswerken en koetswerkdelen op te vervoeren. Die ging steevast mee in de bakovens waar laag na laag uitharde. Tot de massa zo groot werd dat ze om praktische redenen wel moest verwijderd worden. Wat vooruitziende productiemedewerkers namen die losgehakte in laagjes onderverdeelde verfklompen mee naar huis en zochten daar naar manieren om ze ten gelde te maken.

Ringen, manchetknopen en hangers

Spoel een halve eeuw door en de Fordite wordt gesneden, bewerkt en gepolierd tot stenen die gebruikt worden in juwelen of kunst. Je vindt ze in manchetknopen, hangers en zelfs hele ringen. Het product wordt niet meer aangemaakt en de prijs ervan gaat nu dus al de hoogte in. Een ring kan algauw € 150 kosten.

Automobiele archeologie

Het materiaal geeft ook een fascinerende blik op de automobielgeschiedenis. Of toch op z’n minst op die van de populaire lakkleuren. Van de grijze basislagen tot de caleidoscoop aan kleuren van sixties en seventies. En je kan volgens kenners zelfs aan het materiaal afleiden uit welke fabriek het komt. Fabrieken die vooral utilitaire voertuigen bouwden leverden materiaal op met sobere kleuren en veel aardtinten. Waar personenwagens werden gebouwd is het palet vrolijker en op de plaatsen waar de topproducten van de verschillende merken van de band rolden, is er een merkbaar hogere concentratie aan glimmende metaalschilfers in het materiaal te zien.