In Oklahoma is het wijselijk om het weerbericht op de voet te volgen. Niet dat er links of rechts tornado’s op de loer lagen: alarmniveau 1 geeft de laagste kans op dat weerfenomeen aan. Maar Midden-Amerika heeft nog meer onaardigheid in petto. Het stuk Route66 dat vandaag op het programma staat, ligt pal in het pad van een hagelstorm. Het soort hagel dat zo groot is als golfballen (België heeft er ook al mee kennisgemaakt deze zomer) en het advies is helder: tenzij strikt noodzakelijk, maak je je uit de buurt. Dat betekent dat we noodgedwongen een deel van de oude snelweg overslaan. Zonder veel erg overigens: Oklahoma heeft op dat vlak niet zo veel te bieden.

Het betekent dat we de neus resoluut richting Texas kunnen wijzen… Als we tenminste weg geraken. De vol materiaal en bagage gestouwde monovolume heeft ’s nachts immers z’n eigen batterij leeg getapt en omdat die zo slecht toegankelijk is, kan je hem nagenoeg onmogelijk zelf weer tot leven wekken. Het zijn zo van die problemen die voorvallen, maar de plaatselijke Ford-verdeler is zo vriendelijk van ons een mecanicien mee te sturen die precies wist hoe hij het ding weer aan de praat moest krijgen. Van het eerste o-ow-moment naar probleemloos onderweg in minder dan een uur. Als het goed is, moet het gezegd worden.

Highway

Een gedwongen excursie over Amerika’s snelwegen geeft ons de mogelijkheid om enkele misverstanden de wereld uit te helpen. Om te beginnen over de maximumsnelheid. Die bedraagt nergens minder dan 65 mijlen per uur (105km/u) en in Oklahoma is het gewoon 75mph of 120km/u. Exact hetzelfde als in ons land dus. En de yanks hebben hier in het Amerikaanse binnenland de gewoonte om er zelf nog 5 à 10 mijl bij te doen terwijl de wetgevende macht er een oogje voor dichtknijpt. Ook op de oude Route 66 kom je er mee weg.

Oklahoma kent enkele grotere stukken tolweg. Die hoef je overigens voor de prijs niet te laten. Je moet er niet meer dan $ 4 voor neertellen.

De grote vlakten

Terug op de Route 66 valt op hoe het reliëf is afgevlakt en hoge begroeiing plaats heeft gemaakt voor lage gewassen. Landbouw, daar waar vroeger grote grasvlaktes waren op een ondergrond die z’n diepe aardetint stilaan ruilt voor een geelrode zandkleur. Dit is het land van de buffel en de Indianen. Oklahoma was ooit thuis voor meer dan 500 stammen. En heel wat namen klinken bekend in de oren - Shawnee, Kickapoo,Chocktaw, Apachee en Cherokee om er slechts een handvol van te noemen.

Nog een Route 66 Museum

In Clinton ligt nog maar eens een Route 66 Museum. Dat moet al zeker het tiende zijn. Maar het geldt wel als één van de mooiste. En als je geluk hebt - zoals wij - staat de parking vol interessant rollend materieel. Het is namelijk een populaire stopplaats voor oldtimer- en motorclubs die de Route 66 aandoen. Aan de binnenkant vind je foto’s, oude voertuigen, een typisch ingerichte ‘diner’ en oude benzinepompen… eigenlijk alles wat je ook gewoon langs de weg vindt, maar er wordt wel meer uitleg bijgegeven. Het meest interessante staat op de parking, waar net een groepje oldtimers is aangekomen. Daaronder aardig wat Fords. En we komen ze later in deze reeks nog wel eens tegen...

Weatherford

In Weatherford, langs een ruim 120 mijl lang stuk waarbij de Route 66 ofwel verdwenen is onder het beton van de I40 snelweg, ofwel er net naast ligt, vinden we nog een bekend restant uit vervlogen tijden. Het is Lucille’s Roadhouse. In 1927 was het al een tankstation, maar de Lucille in kwestie kocht het met haar man in 1941 en bleef er 59 jaar. Ze wordt de ‘mother of the mother road’ genoemd. Een titel die ze overigens voor zichzelf bedacht in 1997, toen ze een biografie vol Route 66 verhalen en anekdotes publiceerde. Maar dat is bijna iedereen alweer vergeten. Tanken kan er tegenwoordig niet meer, maar je kan er je maag wel vol calorieën gooien. Typische kost, zoals gefrituurde kip, chili of gegrilde steak. Maar voor dat laatste hebben we een adres in Texas in gedachten. We zijn immers on the road to Amarillo…