Springfield is één van de meest populaire plaatsnamen in de VS. Het is geen toeval dat de makers van de Simpsons daarvoor kozen. Er zijn er liefst 38. Twee daarvan liggen op de historische route die we volgen. We rijden onze eerste etappe van Chicago naar Springfield, beiden in de staat Illinois. Een stuk dat op papier 200 mijl lang is en niet veel langer dan 3 uur zou duren, maar dat is natuurlijk zonder de Route 66 gerekend.
Americana
Met de diepe brom van de vijfliter V8 op de achtergrond en Blues door de luidsprekers (naast Rock and Roll en House één van de drie muziektypes die in Chicago ontstonden) kabbelen richting Springfield. Opschieten is er in Chicago niet bij. Meer dan 1.600 toeren hoeft de motor de eerste 20 kilometer niet te draaien. En al van meet af aan wordt je ondergedompeld in de sfeer van de Route 66, met talrijke handelaars die het thema uitbuiten. Door er muurschilderingen over aan te brengen, lichtreclame op te hangen of door gewoon de jongste vijftig jaar niets te hebben veranderd. Je kan letterlijk om de 500 meter stoppen en plaatjes schieten. Op papier is dit nochtans het oninteressante stuk van de route.
Muffler man
Halverwege tussen Chicago en Springfield staat een reus die raket vasthoudt. En die vereist wat extra uitleg - omdat het een originele ‘muffler man’ is. Dat zijn ruwweg 6 meter hoge polyester figuren die oorspronkelijk ontwikkeld waren om uitlaten en banden vast te houden, als promotiemiddel. Maar de keten die ze wellicht ergens in de jaren vijftig liet maken bestaat niet meer. Ze zijn inmiddels opgekocht, verhuisd, gerestaureerd en worden overal in Amerika op alternatieve wijze ingezet. Zoals bij de Launching Pad Drive In - één van de iconische diner’s langs de route, waar de tijd is blijven stilstaan. Over The Muffler Man zijn in de VS al twee boeken verschenen en de grote figuur heeft een hele reeks fansites. I kid you not.
Pontiac
Het kleine stadje Pontiac is al ruim een eeuw helemaal autogek. En dat is er ook aan te zien. Je vindt er één van de tientallen Route 66 musea (maar wellicht één van de best uitgewerkte) en er zijn kosten nog moeite gespaard om de reiziger er welkom te heten. Op traditionele Amerikaanse wijze - met muurschilderingen (zoals een exact 66 voet lang plan van de complete route) en borden. Je vindt er ook een tot ‘landjacht’ omgebouwde bus, maar die heeft eerder losse banden met de historische weg.
Highway 55
Een tikkeltje bizar, gezien het Oost-West wegen zijn die even nummers dragen en Noord-Zuid wegen met een oneven cijfer worden aangeduid, dat de Route 66 hier ruwweg het traject van de latere Highway 55 volgt. Dat komt omdat de weg zich hier nog in de eerste plaats naar het Zuiden kronkelt, om pas later af te buigen naar het Westen. Vanaf dan blijft het tracé grotendeels in de buurt van de Amerikaanse Highway 40.
Als je het beginpunt van de Route 66 in Chicago vindt, is het historische tracé in elk geval in Illinois gemakkelijk te vinden. Voor zover de lokale overheden en handelaars je niet om de oren slaan met logo’s die je bevestigen dat je op de juiste weg bent - want de naam Route 66 is slechts zelden op de straatnaambordjes te zien - vind je er steevast bewegwijzering. Die staan soms wat verder uit elkaar dan we in Europa gewend zijn, maar als je je ogen open houdt, is het eigenlijk kinderspel. In Illinois ligt de weg ook slechts onder een klein stukje snelweg en ook dat is goed aangeduid.
